Ik ga op vakantie en ik neem mee: een valies of twee, een fototoestel en Yves natuurlijk. Benieuwd naar onze avonturen? Hou dan zeker deze pagina in de gaten.
Week 1 in Lake Havasu City zit er bijna op. Terwijl Yves van zonsopgang tot zonsondergang zijn bijdrage levert om de IJSBA World Finals in goede banen te leiden – en een ganse dag naar jet-ski races kijken niet aan mij besteed is – moet ik mij in stilte zien bezig te houden.
Lake Havasu City is de hotspot voor watersport activiteiten. Kan het ook anders met een meer met een capaciteit van 764 miljoen m3? Lake Havasu werd gevormd door de bouw van de Parker Dam van 1934-1938. Het reservoir creëerde een kustlijn van bijna 700 kilometer en werd tussen 1940 en 1942 gevuld tot zijn capaciteit van 211 biljoen gallon water, wat overeenkomt met ongeveer 799 biljoen liter water.
Naast bootje varen op deze duizelingwekkende oppervlakte water kan je in Havasu City ook wandelen. Zo bijvoorbeeld in Sara Park.
Special Activities and Recreation Park (Sara Park)
Sara Park strekt zich uit over zo’n 445 ha. Je hebt er uitzicht op de bergen en kan er mits wat wandelen aan de oevers van het meer komen. Naast wandelen kan je er ook mountainbiken. De site biedt ook infrastructuur aan voor motorcross races, rodeo, hockey, baseball en autoraces.
Uiteraard beperkt mijn interesse zich tot het wandelen. Al is het moeilijk om een keuze te maken uit de verschillende beschikbare trails. Zo kan je er onder andere volgende trails lopen:
Crack in the Mountain Trail (Sara’s Crack) = de gele trail
Blue climb trail = de blauwe trail
Balance Rock Cove – de groene trail
Op het internet was niet zo heel veel informatie terug te vinden buiten het feit dat er bij “Sara’s Crack” en de “Picnic Table Mountain trail” wat geklauter aan te pas komt en dat de trails, volgens wandelaars die mij zijn voorgegaan, niet altijd even duidelijk zijn aangeduid. Maar daar laat ik mij niet door afschrikken. Gepakt en gezakt met fototoestel en twee liter water vertrek ik om 8:15u richting de picnic tafel, ergens bovenop een berg. Voor de veiligheid, ik ben tenslotte alleen op stap, staat de live-track van mijn GPS-horloge ingeschakeld zodat Yves kan volgen wat ik uitspook.
Lizard Peak Trail of in de volksmond Picnic Table Mountain Trail
Ik vertrok, hoe kan het anders, langs de verkeerde kant maar kwam al snel terug op de gele trail uit waar ik na een tijdje een bordje “Lizard Peak Trail” zag staan.
Ik dacht, daar moet ik zijn dus vol goede moed volgde ik het pad.
Het padHet uitzichtStopt het hier?Ah nee, this way up
Plots stond ik voor een muur (foto 5). Dat zal dus zijn wat ze bedoelen met klauteren … Maar hoe in godsnaam klauter ik daarop? Na wat rondkijken dacht ik, dit lukt nooit. Ik dacht even te moeten terugkeren op mijn stappen tot ik toch ergens een punt vond waar ik genoeg steun had om mij omhoog te hijsen.
Het eerste verhoog getrotseerd ging het verder klauteren al wat vlotter. Eenmaal boven kwam er een glimp van het water tevoorschijn waarna het nog even klimmen was tot boven op de berg.
Dit stuk viel behoorlijk mee al moet je wel opletten waar je je voeten zet. Het durft al eens te schuiven in en op al dat (losliggend) gesteente.
Echter eenmaal boven doet het adembenemende uitzicht alle “ellende” vergeten.
Het pad van boven gezien
Hierboven sta je zo een 418 m boven de zeespiegel. De Colorado rivier kan je hier letterlijk in twee splitsen, de zijde aan de overkant ligt namelijk in de staat California, terwijl wij in Arizona staan.
Moest je je afvragen waarom de trail twee benamingen heeft dan is het wel om deze redenen. Bovenop de berg staat namelijk een picnic tafel en als je naar beneden kijkt zie je een 24 meter lange geoglief van een hagedis (lizard).
Terug naar beneden? Het is even zoeken naar een pad aan de andere kant van de berg. De afdaling is minder technisch maar wel even spectaculair.
Als alles goed gaat zou ik op de blauwe trail uitkomen en dat is ook het geval. Aanvankelijk was mijn idee om ook de blauwe en de gele trail te lopen maar naarmate de uren voorbij gingen en de temperatuur omhoog zei de stem der redelijkheid in mijn hoofd dat ik moest terugkeren naar de auto i.p.v. verder te wandelen.
Echter, eenmaal aangekomen op de blauwe trail kwam de stem der onredelijkheid naar boven en die zei: “je bent hier nog toch, wandel gewoon verder”.
Zo gezegd, zo gedaan.
Blue Climb trail
De blauwe trail is in tegenstelling tot de andere trails vlak en dus veel gemakkelijker. Je loopt wel continue in de volle zon.
Net voor het einde van de trail kan je nog een ommetje maken naar Balance Rock Cove (groene trail).
Vandaar moet je terug naar de blauwe trail alvorens je kan inpikken op de gele trail die leidt naar Sara’s Crack.
Crack in the Mountain Trail of Sara’s Crack
Sara’s Crack is een van de bekendste slot canyons in Lower Colorado. Je kan er “Bighorn sheeps” of dikhoornschapen spotten en dat geluk had ik.
Een slot canyon?
Een slot canyon is een lang, smal kanaal of afwateringskanaal met steile rotswanden die typisch worden geërodeerd tot zandsteen of ander sedimentair gesteente. Een slot canyon heeft een diepte-breedteverhouding die doorgaans groter is dan 10:1 over het grootste deel van zijn lengte en 100:1 kan benaderen.
De term wordt vooral gebruikt in het semi-aride zuidwesten van de Verenigde Staten en met name op het Colorado-plateau. Slot canyons zijn onderhevig aan plotselinge overstromingen en bevatten gewoonlijk unieke ecologische gemeenschappen die zich onderscheiden van de aangrenzende, drogere hooglanden. Sommige slot canyons kunnen aan de bovenkant minder dan 1 meter breed zijn, maar vallen meer dan 30 meter naar de bodem van de kloof. Veel slot canyons worden gevormd in zandsteen en kalksteen, hoewel slot canyons in andere gesteente soorten zoals graniet en basalt mogelijk zijn. Zelfs in zandsteen en kalksteen zal slechts een zeer klein aantal stromen slot canyons vormen als gevolg van een combinatie van de bijzondere kenmerken van het gesteente en regionale regenval. (Wikipedia)
De trail
Het wandelen in Sara’s crack is lastig vanwege de zanderige ondergrond. De zon brandde op mijn huid, mijn hartslag piekte bij momenten tot 180 dus waar ik kon zocht ik de schaduw op om even te rusten. Dat hoeft ook niet te verbazen met een temperatuur van 35° C. Dankjewel stem der onredelijkheid …
Na het weidse gedeelte kom je in het smalle gedeelte van de canyon, “The crack” genaamd. Naast het touw om omhoog te geraken dien je ook over een aantal rotsen te kruipen. Op sommige plaatsen wordt dit vergemakkelijkt door een laddertje.
Voor het betere klimwerk
Je kan dit stuk eventueel omzeilen langs de blauwe trail maar dan mis je wel het hoogtepunt van deze trail.
Conclusie
De trails in Sara Park zijn zeker en vast de moeite waard. De trip naar de Picnic Table is uitdagend maar ik heb dan ook niet voor de gemakkelijkste route gekozen. Niet in het opgaan en niet in het dalen.
Sara’s Crack is wat lastig maar best ok. Ik ben blij dat ik de drie routes heb gedaan, alleen was het misschien niet zo slim om ze, gelet op de hitte, allemaal op 1 dag te doen.
Nee dit is niet het fameuze naambord op de Strip maar wel dat aan de “Welcome to Las Vegas” souvenirwinkel waar Yves voor ons beiden een trui gaan kopen is want ja, op de avond was het ineens koud en nat in Vegas.
Het startte nochtans allemaal veelbelovend onder een licht bewolkte hemel in Venetië, alwaar wij de nacht gingen doorbrengen in The Palazzo at the Venetian.
Bij aankomst was het middag en dus tijd om de innerlijke mens te versterken. Na wat rondlopen in het doolhof van The Palazzo en The Venetian kwamen we uit bij het Grand Lux Café.
Na het middagmaal bleek onze kamer klaar te zijn. Dat moesten we dus even gaan checken alvorens verder op verkenning te gaan op de Strip.
Yves had klaarblijkelijk zin in een middagdutje maar daarvoor waren we niet naar Vegas gekomen.
Vooruit met de geit dus.
Onze verkenningstocht op de Strip bracht ons eerst in Caesars Palace en The Bellagio.
Toen we in Ceasars Palace halt hielden voor een drankje bestelden we onze tickets voor een bezoek aan de Eiffeltoren vanwaar je boven op het deck zicht hebt over de stad. Na het spektakel van de Bellagio fonteinen begaven we ons naar Parijs maar de toegang tot de Eiffeltoren werd ons ontzegd wegens nakend onweer.
De avond viel en Las Vegas veranderde in een kleurrijk lichtspektakel.
Niet alleen de avond viel, ook het aangekondigde onweer barste los en de regen viel met bakken uit de lucht. Schuilen dan maar in de bar van het dichtstbijzijnde hotel.
Na één drankje bleek het regenen gestopt te zijn. We keerden terug naar de Eiffeltoren maar die was nog steeds gesloten. De man aan de lift kon ons niet met zekerheid zeggen of dit voor de rest van de avond was of niet en raadde ons aan om later op de avond nog eens terug te komen.
Lichtjes teleurgesteld gingen we kijken of de andere attractie die op mijn verlanglijstje stond open was. En ja hoor, de High Roller van The Linq was open. Een toertje in het reuzenrad duurt ongeveer een half uur en biedt ook een mooi uitzicht over de stad. Alleen is foto’s maken, bewegend en met een raam voor je neus, iets minder plezant.
Na dit rondje op het reuzenrad hoopte ik nog steeds boven in de Eiffeltoren te geraken maar ook onze derde poging bleek een maat voor niks. Geen Eiffeltoren maar wel opnieuw een portie regen. Opnieuw tijd voor een drankje dus.
Eenmaal droog besloten we nog een stukje verder te wandelen op de Strip. Dat “stukje” was langer dan gedacht en ging van Parijs naar New York om te eindigen in Luxor…
Helaas sloeg de vermoeidheid van al dat wandelen toe. Door al dat geregen en geschuil was het ondertussen al 11 P.M. De fotografe werd te lui om te fotograferen met statief en fotograferen uit de hand in het donker blijft een uitdaging. Daarbovenop waren we te laat voor de laatste monorail waardoor we de weg van Luxor naar Venetië terug te voet moesten afleggen. Daarbij werden we nog eens getrakteerd op wat gedruppel maar het paard rook zijn stal en nam het gedruppel er maar bij.
Op de terugweg genoten we nogmaals van het spektakel bij The Belaggio om dan, moe maar voldaan, met zo een 32.000 stappen op de teller onze suite op te zoeken en de ontbrekende valies die door het luchthavenpersoneel in het hotel werd afgezet te recupereren.
Het was ons een dagje gisteren … Het lang verwachte vertrek naar Amerika was aangebroken.
De vlucht(en)
6.30u hup, taxi in naar de luchthaven;
10.25u klaar voor de eerste, zeer korte vlucht van Brussel naar Amsterdam. Het taxiën op de luchthaven van Amsterdam van de landingspiste naar de terminal duurde bijna even lang als de vlucht zelf.
Dan hup, hup van het vliegtuig. Spurt, spurt naar terminal E17 voor de aansluitende vlucht naar Las Vegas. Een uurtje tussen twee vluchten en een beetje file bij de paspoortcontrole zorgt toch wel voor wat stress.
Nergens voor nodig zo bleek want het inchecken kon niet starten omdat het vliegtuig nog niet proper was. En toen iedereen aan boord was het weer wachten op toestemming van de verkeersleiding om te mogen vertrekken.
Om 13.11u gingen we uiteindelijk, met een half uurtje vertraging, de lucht in voor een vlucht van zo een uur of tien. Na aankomst in Las Vegas om 15u lokale tijd (+9u in België) stond ons nog een ritje van 3u naar Lake Havasu City te wachten.
Stress?
Bijkomend stresselementje, de AirTags. Ons aangeraden door onze goede vriend Geoff omdat KLM nogal vaak de mist in gaat met de bagage bij (kort op elkaar) aansluitende vluchten. Echter, het bleek in Brussel al te zijn misgegaan want bij aankomst op Schiphol bleek volgens de “Zoek Mijn” valies, één AirTag met valies, of eerder valies met AirTag, op Zaventem te zijn achtergebleven.
Mits wat peptalk van Yves, en een beetje ongeloof in de technologie, gingen we er van uit dat die valies wel mee was. Aangekomen in Las Vegas, bleek ze echter op 8.819 km te zijn achtergebleven maar dat geloofden we pas nadat we zoals twee onnozelaars tot het einde aan de bagageband zijn blijven staan. Ik weet het Geoff, het nut van de AirTag is niet voor niets te staan “sjarelen” aan de bagageband voor bagage die niet mee is. Gewoon doorgaan en een claim invullen op de website van KLM en dan komt het misschien allemaal wel goed.
(T)internet
Het klinkt allemaal simpel, KLM, website, claim maar deze twee kiekes hier hebben sinds aankomst in Las Vegas geen internet. En dat zal niet aan een gebrek aan voorbereiding gelegen hebben. Zo belooft Proximus automatische activering van de ” Daily Roaming Pass” maar “nougabollen” hier. Niks internet, niks roaming pass en het paswoord van de WiFi in onze verblijfplaats blijkt onvindbaar.
Dan maar plan B (we hadden ons wel degelijk voorbereid), zoeken naar een Amerikaanse prepaid sim-kaart. Het is ondertussen al wel 20.30u lokale tijd dus zo fris en monter zijn we niet meer. Toch wagen we ons erop om naar een telefoonprovider te rijden hier even verderop maar die blijkt net zijn deuren te hebben gesloten. Dan maar naar de Walmart want we hadden ook wel gelezen dat ze in de grootwarenhuizen sim-kaarten verkopen. Je moet er wel je plan mee trekken om te ze activeren maar ja, dat lukt ons wel zeker. Oh ja, en je moet er internet voor hebben ook.
Als bij wonder krijgt Yves bij het thuiskomen een kleine ingeving. De WiFi router nog eens in alle richtingen draaien en keren en wat blijkt, het paswoord staat er verdorie op. Klein vreugdedansje en activeren die handel. Al loopt ook dat niet van een leien dakje want dat ding wil niet werken op Yves zijn GSM. De mijne raakt gelukkig wel aan de praat en zo geschiedde dat we omstreeks 22u lokale tijd eindelijk onze bagage claim konden indienen.
Tot overmaat van ramp werd ook dat nog een huzarenstukje want ook de website van KLM had zo zijn kuren. Mits 25 omwegen en heel veel geduld slaagden we er toch in de claim in te dienen. Dank u Yves!
En de valies?
Volgens de laatste info, ook terug te vinden na alweer 25 omwegen, zou de ontbrekende valies morgen, 1 oktober, naar Las Vegas vliegen. Hopelijk is dat effectief zo want laat het nu net de valies zijn met al onze zomerkledij voorzien voor week 1 van onze trip. De valies die meegekomen is zit namelijk vol met de kledij voor de “koudere oorden” die later deze reis op het programma staan.
Dit alles gezegd zijnde zijn we vandaag dan maar wat kleren gaan shoppen. Het zijn hier helaas niet de meest fancy winkels dus echt geweldig gaan we er de komende dagen niet uitzien 🙂
We gaan weer op reis en de bestemming wordt West-Amerika. Op het programma staan, de IJSBA World Finals @ Lake Havasu, gevolgd door een rondreis door Arizona en Utah waar de verschillende Nationale Parken niet op het programma mogen ontbreken. Het wordt een intensieve vakantie met naast veel kilometers op de teller van de auto hopelijk ook wat kilometers in de beentjes. Hieronder alvast het resultaat van ettelijke uren reisvoorbereiding.
Be prepared for variable and extreme weather conditions. You may expect high winds any time of year, summer temperatures above 95ºF (35ºC), afternoon storms July–September, and heavy snow from fall to spring. Dress in layers, as weather at Walnut Canyon can change quickly at any time of year.
Hikes
Islands Trail
It has been more than 700 years since Walnut Canyon echoed with the voices and sounds of a robust pueblo community. Today, the Island Trail leads you back in time, and welcomes you into the world of the Native people archeologists call Sinagua. You’ll experience 25 cliff dwelling rooms along the trail; and gaze at others visible across the canyon.
Distance
1 mile round-trip
Time
1 hour round-trip
Difficulty
Strenuous, especially for those not acclimated to 7,000′ elevation. The trail descends 185 vertical feet into the canyon, and returns the same way.
Accessibility
The trail is paved, but not accessible to wheelchairs, due to steep canyon terrain and many stairs.
Rim Trail
The Rim Trail will be partially open from May – October for trail work. During this closure the first viewpoint and path to the junction will be available. The trail to the second viewpoint, the pueblo, and pit house will be closed.
Stroll along the canyon rim through a mixed juniper and pinion pine forest. Two canyon overlooks provide scenic views of the canyon and cliff dwellings below. Explore a partially rebuilt pithouse and pueblo set back from the canyon rim. On a summers day, visit the demonstration garden that features traditional crops grown by the Sinagua.
Distance
0.7 mile round-trip
Time
30 minutes round-trip
Difficulty
Easy, fairly level.
Accessibility
The first part of the trail, leading to the first canyon overlook, is paved and accessible. Ask at the visitor center before proceeding further.
Oktober gemiddelde max. temperatuur 18 °C – min. 2 °C.
Fall
The summer heat gives way to a cooler but nonetheless pleasant fall period with average high temperatures gradually falling from the 60s (16-21°C) in September through the 50s (10-15°C) by November along the Rim, and from the 90s (32-37°C) in September to near 70 (21°C) by November along the river. Low temperatures will typically fall below freezing on the Rim, but still remain in the warm 50s and 60s (10-21°C) along the river. The summer rains typically diminish in mid September with a drier fall period the norm with fewer days of precipitation. However, late summer thunderstorms or early winter snow storms have been known to take place during this transition season, making for sudden changes to the weather.
Bike
Bright Angel Bicycles Booking
Sm/Medium 5’0″ – 5’9″ eBike | Full Day (2) Thu Oct 12, 2023 08:00 AM – 05:00 PM
Yellow Bike Route
This route is recommended only if you’re very fit OR if you rent electric bikes to assist your ride. It will navigate you directly from our shop via the village to the Hermit Road and all the way to Hermit’s rest.
Difficulty: Challenging Due to Distance/Hills
Duration: 2.5-6 Hours
One Way Distance: 10.5 Miles / 16.8km
Round Trip Distance: 21 Miles / 33.6 km
Orange Bike Route
The orange route is accessible by directly from our shop out to the nearby paved pathway system that leads to the Yaki trail. It weaves it’s way through forest and across a road and then spends the rest of it’s duration on paved rim-side trail.
Grandview Lookout Tower is located approximately 10 miles east of the Tusayan Ranger District Office. Take FR 302 east from Highway 64/180, just south of the town of Tusayan. Follow FR 302 for about 15 miles to its junction with FR 310. Turn left onto FR 310 and the lookout tower will soon appear on your right. The gravel and graded dirt roads are suitable for passenger vehicles.
Lees Ferry is located off US Hwy 89A, about 45 miles south of Page AZ. At Marble Canyon, turn off onto the Lees Ferry Road, and in about half a mile stop at the Entrance Station. Use the automated fee machine for your entrance fee and all relevant passes. No cash, the machine accepts cards only.
Lees Ferry is the only place within Glen Canyon where visitors can drive to the Colorado River in over 700 miles of canyon country, right up to the first rapid in the Grand Canyon. A natural corridor between Utah and Arizona, Lees Ferry figured prominently in the exploration and settlement of northern Arizona. Lees Ferry is now a meeting of the old and the new.
Here at the very start of the Grand Canyon, adventurous river runners launch their boats for trips down the canyon. Fishermen enjoy world-class trout fishing upstream to Glen Canyon Dam. Backpackers finish their 4 or 5 day hike through the Paria Canyon Wilderness Area here. Hikers can explore canyons and desert ridges.
Cathedral Wash
Distance: 3 miles (4.8 km) round-trip Moderate
Canyon walls rise as you follow a mostly dry wash to the Colorado River. This adventure has no major technical challenges, but scrambling and careful decision-making are needed to choose safe routes over ledges and dropoffs. Named after church-like Cathedral Rock at the head of this small canyon, your journey will take you deeper and deeper through Kaibab Limestone and Toroweap Formations until ending at the river, where canyon debris created Cathedral Wash Rapid.
Some rock scrambling and wayfinding required. Do not hike when there is a potential for flash flooding. Bring plenty of water and avoid hiking during the hottest part of the day.
Trailhead: Follow the Lees Ferry access road 1.3 miles (2.1 km). The trailhead is at the pull out on your left. You can access both upper and lower Cathedral Wash from this parking area. No overnight parking.
Horseshoe Bend is open year-round from sunrise to sunset. Our busiest times of the day are between 9:00am to 11:00am in the morning and 4:30pm to 6:30pm in the evening. If you enjoy fewer crowds, try scheduling your hike around these busy times. There is no overnight parking or camping allowed.
Sunrise/sunset
We accept both cash and credit card at the fee booth.NOTE: ONLY CASH WILL BE ACCEPTED ON HOLIDAY WEEKENDS
Horseshoe Bend Fees are as follows: Car or RV: $10
Scenic Drive: October 1 – March 30 (Off Season): 8 a.m. – 4 p.m., Monday thru Friday, MST.
Park Entry Fee: $8 per person, per entry, per location + $20 auto, to enter the 17 mile loop drive (27 km). (Valley drive encourages Guided Tours) We do not accept National Park Passes.
Southeast Utah is part of the Colorado Plateau, a “high desert” region that experiences wide temperature fluctuations, sometimes over 40 degrees in a single day. The temperate (and most popular) seasons are spring (April through May) and fall (mid-September through October), when daytime highs average 60° to 80°F (15,5°C tot 26,5°C) and lows average 30° to 50°F (-1°C tot 10°C) . Summer temperatures often exceed 100°F, making strenuous exercise difficult. Late summer monsoon season brings violent storm cells which often cause flash floods.
Winters are cold, with highs averaging 30° to 50°F, and lows averaging 0° to 20°F. Though large snowfalls are uncommon (except in nearby mountains), even small amounts of snow or ice can make local trails and roads impassable.
Once named “Little Bridge,” Owachomo Bridge is the smallest natural bridge in the park. Its thin structure suggests that Owachomo may also be the oldest. Hiking to Owachomo provides a rare peek into the monument’s history.
Length Roundtrip: 0.5 miles (0.84 kilometers)
Elevation Change One-way (from Rim to Base): 188 feet (57.3 meters) loss
vanaf Natural Bridges N.P. 1u rijden naar hotel in Monticello
16 oktober 2023
Monticello – Moab
Route
Hotel naar The Needles District: 71 km
Totaal: 321 km, incl. overlooks. ! Google-maps geeft niet dezelfde tijdsaanduiding als Utah UDOT traffic. Vanaf Highway 191: 1u tot Needles overlook en 1,5u tot Anticline overlook.
Needles overlook tot Bowen Motel = 87 km of 1u51′ rijden
Drive west off US Highway 191 to the Needles and Anticline Overlooks at the edge of a 1000 foot cliff. The La Sal Mountains rise in the distance in contrast to the sweeping desert below the overlooks. Windwhistle and Hatch Point Campgrounds are available. This Backway is open year round, although a winter snow storm may close the road temporarily. Allow 1 hour to reach the Needles Overlook and 1 1/2 hours to reach Anticline.
=> afhankelijk van de tijd beperken tot Needles Overlook. Indien genoeg tijd, eerst Anticline en op de terugweg Needles. Volgens Utah Udot Traffic is het 2u15′ (90 km) tot hotel vanaf Anticline .
17 oktober 2023
Moab
Oktober gemiddelde max. temperatuur: 22,9°C – min. 4,8°C
Parkeren aan Visitor Center en East Rim Trail tot Dead Horse Point Overlook wandelen, dan terug naar Visitor Center via West Rim Trail. Of in omgekeerde volgorde
Ongeveer 5.5 miles met optionele overlooks op de trail (ongeveer 9 km).
Overlooks on the hike:
Basin overlook
Meander overlook
Shafer Canyon overlook
Rim overlook
Islands in the Sky District
Overlooks
Visitors center overlook
Shafer Canyon overlook en Shafer Trail Viewpoint (Parkeren op kleine parking op Grand View Road voor dichter uitzicht op Shafer Trail.)
Grand View Point: op het einde van Grand View Point Road. Grote parking en korte wandeling tot viewpoint.
Buck Canyon Overlook
Green River Overlook: Afslag ligt op Upheaval Dome Road, juist voorbij kruising met Grand View Point Road. Grote parking Len toilet. Korte wandeling tot viewpoint.
Hikes
White Rim Overlook: 2,9 km, 1,5u. Beperkte parking. Zuidwaards op Grand View Point Road, afslag links naar picnic area. Daar kan geparkeerd worden of aan de beperkte plaatsten aan de start van de trail. De afslag bevindt zich 11 mijl van het Visitor Center.
Verplichte reservatie timeslot! Gereserveerd tussen 7 en 8 A.M.
Oktober gemiddelde max. temperatuur: 22,7°C – min. 6,6°C
Southeast Utah is part of the Colorado Plateau, a “high desert” region that experiences wide temperature fluctuations, sometimes over 40 degrees in a single day. The temperate (and most popular) seasons are spring (April through May) and fall (mid-September through October), when daytime highs average 60º to 80º F (15,5° tot 26,5°C) and lows average 30º to 50º F (-1° tot 10°C).
Summer temperatures often exceed 100ºF, making strenuous exercise difficult. Late summer monsoon season brings violent storm cells which often cause flash floods. Roads can close following rain or snow.
Winters are cold, with highs averaging 30º to 50º F, and lows averaging 0º to 20º F. Though large snowfalls are uncommon (except in nearby mountains), even small amounts of snow or ice can make local trails and roads impassable.
The scenic drive in Arches passes many outstanding natural features. Parking is limited at all destinations, and popular trailheads like Delicate Arch and Devils Garden may fill for hours at a time, especially on weekends and holidays. View the Traffic & Travel Tips page for advice on making the most of your time (and avoiding the crowds).
If you have 1.5 hours
Drive to The Windows Section and see some of the park’s largest arches. (Add a half hour to stroll beneath either North Window or Double Arch.).
Doen: Garden of Eden (panoramic view over Arches National Park, Turret Arch and the Windows, with the La Sal Mountains as a backdrop) en Double Arch (1 km, 15 à 30′). Balanced Rock en the Three Gossips bij uitrijden park.
Or drive to Delicate Arch Viewpoint and see the world’s most famous arch, a mile distant. Stop at Wolfe Ranch on your way back and imagine what it would have been like to homestead this relatively barren area in the late 1800s.
Zie hike!
If you have 3 hours Do both of the above.
If you have 4.5 hours Drive all of the paved park roads, spending 10 minutes at each viewpoint, and be sure to visit The Windows Section, Wolfe Ranch and Delicate Arch Viewpoint.
The following chart shows temperature and precipiation averages from 1991 through 2020. Record temperatures and maximum precipitation are from weather data collected between 1938 and 2020.
Two very short hikes start from one parking lot. From Highway 24, turn onto the gravel road for Panorama Point and Sunset Point. Panorama Point will be the first overlook you will come to. Simply step out of your car and enjoy the view. Then, continue down the gravel road to the end and park in the parking lot. This road is suitable for standard cars.
SUNSET POINT
Distance: 0.8 miles | Difficulty: Easy | Time: 20 to 30 minutes
This is a short, easy hike out to a gorgeous overlook. It gets its name because it is one of the best spots in Capitol Reef to watch the sunset, but the views are beautiful all day long.
GOOSENECKS OVERLOOK
Distance: 0.2 miles | Difficulty: Easy | Time: 10 minutes
This short walk takes you to an overlook where the Sulphur Creek carved out a canyon, its curving path resembling that of a gooseneck.
HICKMAN BRIDGE
Distance: 1.8 miles | Difficulty: Moderate | Total Ascent: 400 feet | Time: 2 to 3 hours (+/- 3 km)
This is one of the best short hikes to do in Capitol Reef. Walk along the Fremont River and then hike up to a spectacular viewpoint where you can look out over Highway 24. The trail ends at Hickman Bridge, a large, natural arch that is tucked away near the back of the canyon.
Distance: 4.8 miles* | Difficulty: Easy | Total Ascent: Minimal | Time: 2 hours (+/- 8 km)
This is a long hike if you walk the entire length of the canyon, but you can turn around when you are ready. The best part of the hike, where the canyon is the narrowest (called The Narrows), is about one mile from the start, so you can see the best of the Grand Wash if you only hike 2 to 3 miles round trip.
The Scenic Drive starts at the park Visitor Center and provides access to Grand Wash Road, Capitol Gorge Road, Pleasant Creek Road, and South Draw Road. The Scenic Drive is a 7.9 mile (12.7 km) paved road with dirt spur roads into Grand Wash and Capitol Gorge that, weather permitting, are accessible to all passenger vehicles and RV’s up to 27 feet in length. The Scenic Drive is not a loop, so you must return on the same road. An entrance fee of $20 per vehicle is charged for the Scenic Drive. The self-pay entrance station is located just south of the campground on the Scenic Drive. There is no entrance fee for holders of the America the Beautiful – National Parks and Federal Recreation Lands passes. A “Guide to the Scenic Drive” brochure is available at the visitor center bookstore or follow this link for a virtual tour of the Geology of the Scenic Drive. There is also a self-guided tour to the Scenic Drive in the NPS app.
National Scenic Byway (route) 12: Kodachrome Basin State Park
Snowstorms in October are not unusual, yet there are also many sunny and pleasant autumn days during the month. From October to May temperatures fall below freezing nearly every night. The park typically experiences its coldest and snowiest periods from December through February. Spring storms in March and April can still produce heavy snowfall that may impact travel in the region.
In summer the days tend to be pleasant, with daytime highs in June typically in the high 60s to low 70s (F), high 70s to low 80s in July and August, while September is similar to June. The rainy season occurs in July and August with frequent, usually brief, afternoon thunderstorms which produce heavy rain and frequent lightning. If visiting during these months remember that lightning kills and “when thunder roars go indoors!”
Gemiddelde max. temperatuur oktober 14,5°C – min. 0°C
By far the most popular hike in the park and for good reason! This is the hike we most recommend to first-time visitors who are looking for a moderate hike to descend into the Bryce Canyon Amphitheater and walk amongst the hoodoos. The Queen’s/Navajo Combination Loop combines the open views and unique hoodoos of the Queen’s Garden Trail with the iconic switchbacks and towering canyon walls of the Navajo Loop Trail.
The Details
Trailhead: Sunrise or Sunset Point
Parking: Available at both Sunrise and Sunset Points; oversized vehicles are not permitted in these parking areas when the shuttle is in operation.
Distance: 2.9 miles (4.6 km)
Approximate Time: 2-3 hours
Elevation Gain: 625 feet (191 meters)
Difficulty: Moderate (less than 1000 feet elevation gain, moderate length)
Services: Accessible restrooms available at Sunset Point (year-round) and available at the General Store near Sunrise Point (seasonally). Water-fill stations available at Sunset Point (seasonally), the Sunset Point restroom (year-round), and the General Store (seasonally).
Pets are not allowed on this trail. Service animals are allowed in national parks. What is a service animal?
How to Get There
The Queen’s/Navajo Combination Loop can be accessed from either the Sunrise or Sunset viewpoints.
There are parking lots available at both viewpoints but being some of the busiest viewpoints in the park, these tend to fill up quickly. To avoid full parking lots we recommend taking the free park shuttle (April to October).
During shuttle hours, vehicles over 20 feet (6 meters) are restricted from parking in the Bryce Amphitheater area. Instead, park at the shuttle station and use the free shuttle.
How to Hike the Queen’s/Navajo Combination
This loop starts at either Sunrise Point or Sunset point and we recommend hiking it in a clockwise direction, regardless of which point you start the trail from. The most recommended route descends from Sunrise Point on the Queen’s Garden trail and ascends either side of Navajo Loop (Two Bridges or Wall Street) to Sunset Point. Complete the loop by walking the easy 0.5 mile (0.8 km) portion of the Rim Trail back to where you started the hike.
Why do we Recommend Hiking Clockwise?
The views into the Bryce Canyon Amphitheater from the Queen’s Garden trail are in front of you when you descend the trail in this direction. Enjoy these views instead of losing them over your shoulder while hiking up.
While it seems counterintuitive to descend the less steep Queen’s Garden, most injuries happen while walking down the steeper Navajo side of the loop. Help prevent injuries by ascending Navajo!
When visitors are hiking a trail in the same direction it can help a busy trail like this one feel less crowded.
Wall Street Winter Closures
The Two Bridges side of the Navajo Loop is open year-round, however the Wall Street side is closed in months when precipitation combines with freezing overnight temperatures.
Where is Thor’s Hammer?
Thor’s Hammer can be seen from the Rim Trail near Sunset Point so you don’t need to hike the Navajo Loop to experience it. If you want to get a closer look, hike down the Two Bridges side of Navajo Loop. You don’t need to hike down too far to see it, just a few switchbacks will do!
Safety
Bryce Canyon is a high altitude park ranging from 8,000 feet (2438 m) to over 9,000 feet (2743 m) in elevation. Even mild exertion in the park can lead to altitude-sickness if you’re not prepared. Visit our Hiking at High Altitudes page to learn more.
Wear hiking boots with good ankle support and “lug” traction. In winter, traction devices are strongly recommended. Wearing shoes or boots not designed for hiking is the number one cause of rescues and injuries that require hospital visits at Bryce Canyon National Park.
Oktober gemiddelde max. temperatuur 26° C – min. 9° C
Hikes
Riverside Walk
Shuttle Stop to Start from: #9 Temple of Sinawava Pets: No Trailhead Location: Adjacent to restrooms and water refill station. Distance (roundtrip): 2.2 mi / 3.5 km Elevation Change: 57 ft / 17 m Estimated Hiking Time: 1.5 hours Description: Minor drop-offs. Paved trail follows the Virgin River along the bottom of a narrow canyon. Trailside exhibits. The first 0.4 miles of the trail is accessible but past that point there are several steep slopes. Deep sand may be present on pavement after heavy rain. Some wheelchair users may need assistance.This trail accesses the bottom-up Narrows route (see below). Restrooms and water filling stations are available at the Temple of Sinawava.
Shuttle Stop to Start from: #9 Temple of Sinawava Trailhead Location: Adjacent to shuttle stop and restrooms. Pets: Not allowed Distance (roundtrip): 9.4 mi / 15.1 km maximum Elevation Change: 334 ft / 102 m Estimated Hiking Time: 1-8 hours Permits: Permits are not required for this hike.
Description
The Virgin River Narrows (via Riverside Walk) is a popular hike that begins at the Temple of Sinawava. At least 60% of the hike is spent wading, walking, and sometimes swimming in the river. Travel is rough and slippery in cold, fast flowing water, on top of slippery rocks. High water levels can prevent access sometimes. Use appropriate equipment and clothing to help protect you. Before your hike, always check the weather and flash flood potential. This hike is not recommended if there is a chance of rain in the forecast. Flash floods are deadly.
Wie ons de afgelopen drie weken gevolgd heeft weet dat deze reis een intense belevenis was. Het is dan ook niet voor niets dat La Réunion, “L’île intense” wordt genoemd. De adembenemende natuur, de (zware) wandelingen, de verschillende microklimaten, de vriendelijkheid van de mensen, hun geschiedenis en cultuur, de avontuurlijke activiteiten, …
Al deze elementen hebben bijgedragen tot een geslaagde vakantie. Eentje die nog lang in ons geheugen gegrift zal staan.
Wie had er bijvoorbeeld ooit gedacht dat ik aan een parapente ging hangen?
Of dat Yves zoveel kilometers ging stappen?
Ik moet toegeven, ook voor mij waren die wandelingen heel zwaar. En ja, er ligt veel aan onze belabberde conditie maar zelf de locals vertelden ons dat wandelen in La Réunion zwaar is. Niets is er vlak maar alles is zo mooi dat je uiteindelijk vergeet hoe erg je hebt afgezien.
De voorlaatste dag
Voor onze laatste dagen op het eiland had ik een iets rustiger programma voorzien. Naast onze twee luchtavonturen reden we nog naar het uitzichtpunt op Le Piton Maïdo, op 2.203 m, vanwaar je een adembenemend zicht hebt op de Cirque de Mafate. Je weet wel, daar waar je enkel te voet geraakt en waar de inwoners bevoorraad worden door helikopters.
Eens terug aan de kust stopten we nog bij La Pointe au Sel in Saint-Leu waar je naast de zoutpannen ook zicht hebt op Bassin Caverne.
Bassin Caverne
De laatste dag
Op onze allerlaatste dag brachten we nog een bezoek aan Le Jardin d’Eden in Saint-Gilles-les-Bains.
Daar hadden we het geluk om een “Panterkameleon” te kruisen. In La Réunion draagt dat beestje de naam “L’endormi” omwille van zijn extreme traagheid . Hij is afkomstig uit Madagaskar en werd bewust uitgezet in La Réunion. Sinds 1989 behoort hij tot de beschermde diersoorten. Hij is moeilijk te spotten omdat hij zich aanpast aan de kleur waar hij zich bevindt. Gelukkig heeft Yves goede ogen.
Na ons bezoek aan de tuin stopten we nog aan het strand en de haven van Saint-Gilles-les-Bains, bij Cap Lahoussaye en in Saint-Paul.
Saint-GillesLes-BainsCap LahoussayeSaint-Paul
In 1648 werd Saint-Paul bewoond door 12 bannelingen die werden verbannen uit Madagaskar wegens muiterij. Zij overleefden er wonderwel en werden een jaar later teruggeroepen naar Madagaskar. In 1663 vestigden de eerste kolonisten (twee Fransen uit Madagaskar) zich er met een tiental Malagassische slaven. Saint-Paul werd de hoofdstad van wat toen nog L’Ile Bourbon heette en was het startpunt van de kolonisatie van het eiland.
Na onze doortocht in Saint-Paul zat onze vakantie er echt op. Onderweg naar de luchthaven hadden we nog zicht op het indrukwekkende viaduct dat overzee werd aangelegd en momenteel nog maar in één richting is geopend. Dit viaduct werd aangelegd omdat de bestaande baan naast de rotswand veel te gevaarlijk is. Zo is het risico op vallende rotsen heel groot bij hevige regenval waardoor de baan vaak moest worden afgesloten of het verkeer over twee rijvakken moest gaan i.p.v. vier. Nu gaat het verkeer richting hoofdstad over de twee rijvakken langs de kust en zijn de twee rijvakken langs de rotswand, op een klein deel na, afgesloten. Het verkeer richting Saint-Paul gaat over het nieuwe viaduct.
Hopelijk hebben jullie net als wij wat genoten van onze verhalen, foto’s en avonturen. Waar de volgende reis naartoe gaat weten we nog niet maar er circuleren alvast heel wat zotte ideeën door ons hoofd.
Dit is de lagune aan de westkust van La Réunion gezien vanuit de lucht. Naast het uitzicht vanuit de lucht bekeken we dit prachtige stukje natuur ook vanop het water in een transparante kajak.
De lagune wordt beschermd door een enorm koraalrif dat een natuurlijke barrière vormt tegen het geweld van de Indische Oceaan. Het koraal wordt echter bedreigd door een aantal factoren waaronder de mens die het koraal beschadigd tijdens het zwemmen door er op te stappen of op te gaan zitten, het afval dat vanuit de ravijnen in zee stroomt, zonnecrème dat wordt geabsorbeerd door het koraal en de opwarming van de aarde. Ook wanneer de zon bij laag water rechtstreeks op het koraal schijnt wordt deze beschadigd. Het koraal herstelt zichzelf wel maar aan een ritme van 1 cm per jaar…
Om al dat moois te beschermen werd La Réserve Marine de La Réunion gecreëerd. Dit gebied strekt zich uit over 40 km kust van Cap Lahoussaye tot Saint-Paul tot la Roche aux Oiseaux tot L’Étang-Salé. Naast het beschermen van het koraalrif en het marien erfgoed heeft het ook tot doel het informeren en sensibiliseren van het publiek omtrent de mariene ecosystemen.
Zo wordt het gebied waarin watersport activiteiten kunnen worden uitgevoerd beperkt tot een bepaalde zone. Eenmaal deze zone voorbij riskeer je een boete. Je herkent die zone aan de gele boeien die zich op zee bevinden.
Nog een wist-je-datje. In de Indische Oceaan zitten haaien. Jawel haaien. Je mag dus niet zomaar overal zwemmen.
Om de veiligheid van de strandgangers te verzekeren zijn bepaalde stranden voorzien van netten om de haaien tegen te houden. In de lagune mag je echter gerust wezen, de haaien komen er niet door het koraalrif dat, zoals hierboven reeds gezegd, een natuurlijke bescherming vormt tegen de gevaren van de oceaan.
Na dit leerrijk uitje op zee zakten we af naar de strandbar alwaar we, naast de zonsondergang, ook rijkelijk genoten van de drank 😉
Na de afgelopen twee weken te hebben rondgetoerd en gewandeld was het deze morgen tijd om het eiland vanuit een ander perspectief te verkennen. Yves verraadde het al, we zijn letterlijk van de grond gegaan.
We vlogen met Planetair 974 vanuit de luchthaven van Pierrefonds. Elk van ons apart in een ULM. Na de korte briefing konden we aan boord gaan. Gordel vastmaken, koptelefoon op, microfoon op zijn plaats en hop de lucht in voor een 1.15u genieten van prachtige uitzichten. Op het programma: een circuit langs de Cirque de Cilaos, Cirque de Salazie, Cirque de Mafate, lePiton de la Fournaise, lePiton des Neiges, La Plaine des Sables, Takamaka, Le Trou de Fer, le Lagon de l’Ermitage en vele andere prachtige sites.
Het opstijgen met zicht op Saint-Pierre, richting La Rivière des Remparts , Le Piton de la Fournaise en La Plaine des Sables
Cratère DolomieuLa Plaine des SablesLa Plaine des SablesCratère Commerson
Vervolgens vlogen we richting Grand-Etang en Les Cascades du Bras d’Annette, het enige meer van vulkanische oorsprong op hoogte.
Grand-EtangCascade du Bras d’Annette
Nadien kwam de Cirque de Salazie aanbod waar we vorige week nog verbleven in het dorpje Hell-Bourg, gevolgd door de Cirque de Cilaos waar we gisteren nog verbleven.
Cirque de CilaosIlets-à-Cordes
Dan de bergtoppen over richting Piton des Neiges.
Top van de Piton des Neiges
Na deze bergwand volgt de Cirque de Mafate. Daar waar we twee dagen hebben gewandeld van Le Col des Boeufs naar La Nouvelle en Marla en ’s anderdaags terug.
MarlaLa NouvelleRoche-Plate
Even een groepsfoto alvorens naar de Lagon de l’Ermitage af te dalen.
Lagon de l’Ermitage
En zo eindigde deze prachtige ervaring langs de kust.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets heb gepost. Volgens mijn laatste berichtje gingen we een korte wandeling maken maar daar is uiteindelijk niets van in huis gekomen omdat we iets te lang in ons bed hebben gelegen … Dat wil echter niet zeggen dat we stil hebben gezeten.
Bijna al onze uitstappen stonden in het teken van het derde keteldal: le Cirque de Cilaos. Zo reden we van Etang-Salé-les-Hauts naar La fenêtre des Makes van waar je een prachtig uitzicht hebt op de Cirque de Cilaos, de omringende bergpieken en gehuchtjes.
Het verhaal van de wolken kennen jullie intussen …
Gisteren, woensdag was het dan voor echt. We vertrokken richting Cilaos via de enige naar daar toe leidende weg, la Route des 400 virages. Die baan is 35 km lang en verbindt Saint-Louis met Cilaos. De aanleg van de baan startte in 1927. Ze werd in twee delen aangelegd. Een ploeg startte van beneden, een andere startte van boven. Toen de twee delen in 1930 bijna samenkwamen stelden de ingenieurs vast dat de delen niet tegenover mekaar lagen. Daarom werd een lus met een brug aangelegd om het niveauverschil te compenseren. Maar wat er ook van zij, het is een heel spectaculaire weg met een aantal bochten en tunnels waar je geen tegenligger kunt kruisen.
Eenmaal al die bochten getrotseerd kom je in Cilaos terecht.
Vanaf La Roche Merveilleuse heb je een prachtig uitzicht over het dorp en de omringende bergpieken.
Net zoals de andere keteldalen was ook Cilaos een toevluchtsoord voor de ontsnapte slaven of marrons. Het gebied was zo goed als onbereikbaar dus ze bouwden er kampen en konden er vrij leven. In de 19de eeuw profiteerden de arme blanke boeren zonder grond, die waren uitgesloten uit de koloniale maatschappij, dan weer van deze geïsoleerde plaats. Om de armoede te ontvluchtten verlieten zij de benedenkant die gedomineerd werd door het suikerriet van grootgrondbezitters. Ze ontgonnen de gronden van Cilaos en voorzagen in landbouw om te kunnen overleven: linzen, wijnranken en veeteelt. Dat is ook vandaag nog zichtbaar. Zeker in Ilets-à-Cordes dat zijn naam dankt aan het feit dat de zwarte slaven met koorden neerdaalden van de bergwanden om geen sporen na te laten voor de “slaven jagers”.
Ilets-à-Cordes
Om onze uitstap in Cilaos af te sluiten maakten we nog een zeer korte wandeling naar Le Bassin Fouquet waar we even konden afkoelen met de voetjes in het water.
Ondertussen zijn we terug in de bewoonde wereld en bevinden we ons in L’Ermitage-les-Bains (aan de kust dus) om te genieten van onze laatste 4 dagen vakantie en die beloven zeker nog spannend te worden.
Het thema van vandaag is ongetwijfeld water. Waterval, zeewater, hemelwater, …
Sinds gisteren verblijven we in L’Etang-Salé-les-Hauts gelegen aan wat ze hier noemen “La côte sous le vent” of simpelweg de westkust. Naast L’Etang-Salé-les-Hauts heb je ook L’Etang-Salé-les-Bains. Ik vermoed dat het onderscheid geen nadere uitleg behoeft.
Legouffre de L’Etang-Salé
Het weerbericht gisteren avond klonk niet veelbelovend. Er werd een koudefront aangekondigd dat de nodige wind en regen met zich zou meebrengen ten zuiden van het eiland. Wandelen leek mij dus geen optie, sightseeing wel. Er stonden namelijk nog enkele watervallen op mijn lijstje en wat is er beter dan regen om een waterval te gaan bekijken? Het is hier de laatste tijd namelijk zo droog dat sommige watervallen er wat triestig uitzien.
La Cascade de Langevin, ook wel Cascade du Grand-Galet mocht de spits afbijten. Maar alvorens de route naar daar aan te vangen maakten we een stop bij het “haventje” van Langevin.
De regen was toen al van de partij en hield ons de rest van de dag gezelschap. Soms hard, soms zacht. Maar net toen wij ergens aankwamen ging ie hard.
Om La Cascade de Langevin te bereiken volg je de route langs de Langevin rivier. Met hier en daar een haarspeldbocht en wat bruggen die enkel in één richting kunnen worden overgestoken is het wel een redelijk spannende route. Of eerder één die zorgt voor ergernis bij Yves door dixit Yves: “Mensen die hun rijbewijs hebben gekregen bij een pak chips in de winkel”. Maar éénmaal boven was het prachtig.
Cascade de LangevinBassin du Jar
Omdat we (ik ) er maar niet genoeg van kon(den) krijgen trokken we in de namiddag naar “Le Sud Sauvage” via de lavaroute. Het bleef maar pijpenstelen regenen dus heel veel stops hebben we onderweg niet gehouden.
Kwamen wel aan de beurt: Anse des Cascades, de lavastroom van 2007 en de site van Le Jardin volcanique (Puits arabes).
Anse des Cascades
Coulée de lave 2007
In april 2007 kende le Piton de la Fournaise één van zijn grootste uitbarstingen. 140 miljoen kubieke meter lava werd uitgespuwd, er ontstonden 2 stranden, een platform van 30 ha op de zee en de Dolomieu krater stortte in. Helaas viel er door de regen niet zo heel veel van deze uitgestrekte lavamassa te zien.
Le Jardin Volcanique
Ook hier pijpenstelen regen en een wilde zee.
Het onstuimige weer zorgde voor indrukwekkende golven aan de kust. Het fototoestel vond dat weertje echter minder leuk en moest bij tijden onderdak zoeken in de fototas. Maar desondanks hebben we genoten van al dat water.
Morgen zou de zon weer schijnen dus tijd om de beentjes nog eens te strekken voor een (korte) wandeling 😉
Dat de ochtendstond goud in de mond heeft werd weer eens bewezen. Dat de wandelingen in La Réunion zwaar zijn ook.
De wekker liep af om 5u. Om 6.15u waren we de baan op richting Pas de Bellecombe, het startpunt van de wandeling naar de Cratère Dolomieu op de Piton de la Fournaise. Ik stopte onderweg gauw om, in tegenstelling tot de dag ervoor, een foto van de Piton des Neiges te kunnen nemen zonder wolken. Rechts van de Piton des Neiges (te zien in het midden net boven de boom) bevindt zich La Roche-Ecrite, je weet wel, daar waar onze allereerste wandeling naartoe leidde.
Wie de introductiepagina gelezen heeft weet dat Le Pitondes Neiges en Le Piton de la Fournaise twee vulkanen zijn. De eerste is niet meer actief, de tweede wel. Le Piton de la Fournaise beslaat ongeveer 40% van het eiland. De laatste uitbarsting is recent en dateert van september 2022.
Rond 7.20u vatten we vol goede moed de wandeling aan. Het startpunt, Le Pas de Bellecombe, bevindt zich op 2.319 m hoogte. Vandaar heb je een uitzicht op l’enclos Fouqué, een caldeira die ongeveer 10.000 jaar geleden werd gevormd. Je hebt er zicht op de Piton de la Fournaise en de kleine, oker gekleurde krater Formica Leo die gevormd werd door een vulkaanuitbarsting in 1753.
Formica Leo links onderaan in de wolkenL’enclos FouquéFormica Leo gezien van benedenFormica Leo vanop de kraterrand
De afdaling naar l’enclos Fouqué gebeurt via trappen, jawel, weer eens trappen, zo een 500-tal die op het einde van de wandeling weer naar boven moeten worden geklommen.
Van hier beneden moet je terug naar boven
Tijdens de wandeling naar le Cratère Dolomieu doorkruis je een indrukwekkend landschap. Je loopt letterlijk op de lava. Eerst doorkruis je een plateau met pahoehoe of touwlava. Eenmaal aan de Chapelle de Rosemont, een grote lava tumulus, verandert de ondergrond en loop je op scherpe lava bestaande uit lavabrokjes, wat het wandelen bemoeilijkt. De weg wordt aangeduid door witte bollen op de stenen.
TouwlavaChapelle de RosemontScherpe lava
De enkels hebben afgezien, mijn been en mijn achterste ook toen ik mij, na de zoveelste uitschuiver niet in evenwicht kon houden en op de grond belandde. Maar gelukkig niets erg. Naast het afzien was het ook genieten van het uitzicht.
Kers op de taart, na net geen 3 u naar boven ploeteren in de lava, is de Cratère Dolomieu. Deze krater ontstond in 1791, bevindt zich op 2.366 m hoogte, is 900 m breed en ongeveer 350 m diep. Niet alleen de cijfers zijn indrukwekkend, het uitzicht is dat ook.
Na de innerlijke mens te hebben verstrekt met boterhammen met confituur deden we er nog eens 3.30u over om terug te keren naar het startpunt. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat onze pijp uit was na dit avontuur.
29 – 30 september 2023 
Vluchtschema
Las Vegas – Lake Havasu City
Route
Tijdzone Las Vegas 
IJSBA World Series: 2 t.e.m. 8 oktober
Oktober gemiddelde max. temperatuur 31°C – min. 17°C
Daginvulling
Route 66 to Flagstaff
Entry Fee Grand Cayon en Walnut Canyon N.P.: Interagency Pass
+ 1 uur 
Bridge View Drive: 9 miles
Vluchtschema
