Week 1 in Lake Havasu City zit er bijna op. Terwijl Yves van zonsopgang tot zonsondergang zijn bijdrage levert om de IJSBA World Finals in goede banen te leiden – en een ganse dag naar jet-ski races kijken niet aan mij besteed is – moet ik mij in stilte zien bezig te houden.
Lake Havasu City is de hotspot voor watersport activiteiten. Kan het ook anders met een meer met een capaciteit van 764 miljoen m3? Lake Havasu werd gevormd door de bouw van de Parker Dam van 1934-1938. Het reservoir creëerde een kustlijn van bijna 700 kilometer en werd tussen 1940 en 1942 gevuld tot zijn capaciteit van 211 biljoen gallon water, wat overeenkomt met ongeveer 799 biljoen liter water.
Naast bootje varen op deze duizelingwekkende oppervlakte water kan je in Havasu City ook wandelen. Zo bijvoorbeeld in Sara Park.
Special Activities and Recreation Park (Sara Park)
Sara Park strekt zich uit over zo’n 445 ha. Je hebt er uitzicht op de bergen en kan er mits wat wandelen aan de oevers van het meer komen. Naast wandelen kan je er ook mountainbiken. De site biedt ook infrastructuur aan voor motorcross races, rodeo, hockey, baseball en autoraces.
Uiteraard beperkt mijn interesse zich tot het wandelen. Al is het moeilijk om een keuze te maken uit de verschillende beschikbare trails. Zo kan je er onder andere volgende trails lopen:
- Lizard Peek Trail (Picnic Table Mountain Trail) = de paarse lus
- Crack in the Mountain Trail (Sara’s Crack) = de gele trail
- Blue climb trail = de blauwe trail
- Balance Rock Cove – de groene trail
Op het internet was niet zo heel veel informatie terug te vinden buiten het feit dat er bij “Sara’s Crack” en de “Picnic Table Mountain trail” wat geklauter aan te pas komt en dat de trails, volgens wandelaars die mij zijn voorgegaan, niet altijd even duidelijk zijn aangeduid. Maar daar laat ik mij niet door afschrikken. Gepakt en gezakt met fototoestel en twee liter water vertrek ik om 8:15u richting de picnic tafel, ergens bovenop een berg. Voor de veiligheid, ik ben tenslotte alleen op stap, staat de live-track van mijn GPS-horloge ingeschakeld zodat Yves kan volgen wat ik uitspook.
Lizard Peak Trail of in de volksmond Picnic Table Mountain Trail
Ik vertrok, hoe kan het anders, langs de verkeerde kant maar kwam al snel terug op de gele trail uit waar ik na een tijdje een bordje “Lizard Peak Trail” zag staan.
Ik dacht, daar moet ik zijn dus vol goede moed volgde ik het pad.
Plots stond ik voor een muur (foto 5). Dat zal dus zijn wat ze bedoelen met klauteren … Maar hoe in godsnaam klauter ik daarop? Na wat rondkijken dacht ik, dit lukt nooit. Ik dacht even te moeten terugkeren op mijn stappen tot ik toch ergens een punt vond waar ik genoeg steun had om mij omhoog te hijsen.
Het eerste verhoog getrotseerd ging het verder klauteren al wat vlotter. Eenmaal boven kwam er een glimp van het water tevoorschijn waarna het nog even klimmen was tot boven op de berg.
Dit stuk viel behoorlijk mee al moet je wel opletten waar je je voeten zet. Het durft al eens te schuiven in en op al dat (losliggend) gesteente.
Echter eenmaal boven doet het adembenemende uitzicht alle “ellende” vergeten.
Hierboven sta je zo een 418 m boven de zeespiegel. De Colorado rivier kan je hier letterlijk in twee splitsen, de zijde aan de overkant ligt namelijk in de staat California, terwijl wij in Arizona staan.
Moest je je afvragen waarom de trail twee benamingen heeft dan is het wel om deze redenen. Bovenop de berg staat namelijk een picnic tafel en als je naar beneden kijkt zie je een 24 meter lange geoglief van een hagedis (lizard).
Terug naar beneden? Het is even zoeken naar een pad aan de andere kant van de berg. De afdaling is minder technisch maar wel even spectaculair.
Als alles goed gaat zou ik op de blauwe trail uitkomen en dat is ook het geval. Aanvankelijk was mijn idee om ook de blauwe en de gele trail te lopen maar naarmate de uren voorbij gingen en de temperatuur omhoog zei de stem der redelijkheid in mijn hoofd dat ik moest terugkeren naar de auto i.p.v. verder te wandelen.
Echter, eenmaal aangekomen op de blauwe trail kwam de stem der onredelijkheid naar boven en die zei: “je bent hier nog toch, wandel gewoon verder”.
Zo gezegd, zo gedaan.
Blue Climb trail
De blauwe trail is in tegenstelling tot de andere trails vlak en dus veel gemakkelijker. Je loopt wel continue in de volle zon.
Net voor het einde van de trail kan je nog een ommetje maken naar Balance Rock Cove (groene trail).
Vandaar moet je terug naar de blauwe trail alvorens je kan inpikken op de gele trail die leidt naar Sara’s Crack.
Crack in the Mountain Trail of Sara’s Crack
Sara’s Crack is een van de bekendste slot canyons in Lower Colorado. Je kan er “Bighorn sheeps” of dikhoornschapen spotten en dat geluk had ik.
Een slot canyon?
Een slot canyon is een lang, smal kanaal of afwateringskanaal met steile rotswanden die typisch worden geërodeerd tot zandsteen of ander sedimentair gesteente. Een slot canyon heeft een diepte-breedteverhouding die doorgaans groter is dan 10:1 over het grootste deel van zijn lengte en 100:1 kan benaderen.
De term wordt vooral gebruikt in het semi-aride zuidwesten van de Verenigde Staten en met name op het Colorado-plateau. Slot canyons zijn onderhevig aan plotselinge overstromingen en bevatten gewoonlijk unieke ecologische gemeenschappen die zich onderscheiden van de aangrenzende, drogere hooglanden. Sommige slot canyons kunnen aan de bovenkant minder dan 1 meter breed zijn, maar vallen meer dan 30 meter naar de bodem van de kloof. Veel slot canyons worden gevormd in zandsteen en kalksteen, hoewel slot canyons in andere gesteente soorten zoals graniet en basalt mogelijk zijn. Zelfs in zandsteen en kalksteen zal slechts een zeer klein aantal stromen slot canyons vormen als gevolg van een combinatie van de bijzondere kenmerken van het gesteente en regionale regenval. (Wikipedia)
De trail
Het wandelen in Sara’s crack is lastig vanwege de zanderige ondergrond. De zon brandde op mijn huid, mijn hartslag piekte bij momenten tot 180 dus waar ik kon zocht ik de schaduw op om even te rusten. Dat hoeft ook niet te verbazen met een temperatuur van 35° C. Dankjewel stem der onredelijkheid …
Na het weidse gedeelte kom je in het smalle gedeelte van de canyon, “The crack” genaamd. Naast het touw om omhoog te geraken dien je ook over een aantal rotsen te kruipen. Op sommige plaatsen wordt dit vergemakkelijkt door een laddertje.
Je kan dit stuk eventueel omzeilen langs de blauwe trail maar dan mis je wel het hoogtepunt van deze trail.
Conclusie
De trails in Sara Park zijn zeker en vast de moeite waard. De trip naar de Picnic Table is uitdagend maar ik heb dan ook niet voor de gemakkelijkste route gekozen. Niet in het opgaan en niet in het dalen.
Sara’s Crack is wat lastig maar best ok. Ik ben blij dat ik de drie routes heb gedaan, alleen was het misschien niet zo slim om ze, gelet op de hitte, allemaal op 1 dag te doen.
Hieronder mijn route en wat statistieken:
