Het viel al uit de laatste post af te leiden, Bryce Canyon National Park en Zion National Park waren de laatste twee bestemmingen van onze rondreis door Arizona en Utah.

Bryce Canyon National Park

Bryce Canyon is niet één enkele kloof, maar een reeks natuurlijke amfitheaters of kommen, uitgehouwen in de rand van een hoog plateau. De bekendste hiervan is het Bryce Amphitheatre, dat gevuld is met onregelmatig geërodeerde rotsspitsen die hoodoos worden genoemd.

We hadden al wel heel wat moois gezien maar Bryce Canyon liet vanaf het eerste uitzicht een ongelofelijke indruk na. Vanaf Sunrise Point aanschouwden we bij het ochtendgloren het Bryce Amphitheatre.

Het wandelpad dat we beneden zagen lopen wachtte op ons voor de Queen’s/Navajo Combination Loop wandeling. Deze wandeling combineert het open uitzicht en de unieke hoodoos van de Queen’s Garden Trail met de iconische haarspeldbochten en torenhoge kloofwanden van de Navajo Loop Trail.

Het startte gezapig met een afdaling in het amphitheater langs Queen’s Garden. Terwijl we wandelaars die de wandeling in de omgekeerde richting aflegden zagen puffen genoten wij van het mooie uitzicht.

Maar wat bergaf gaat, gaat ooit weer bergop. En die bergop wachtte ons op na Two Bridges.

Na Two Bridges volgt namelijk Wall Street. De haarspeldbochten van deze laatste slingeren tussen smalle muren van kleurrijke kalksteen met uitzicht op torenhoge Douglas-sparren en de beroemdste hoodoo van het park: Thor’s hammer.

Na de wandeling reden we naar het eindpunt van de 29 km lange Scenic-drive, Rainbow & Yovimpa Points, om vervolgens bij de verschillende overlooks te stoppen.

Het was intussen zo druk geworden in het park dat de weg naar Inspiration Point en Bryce Point was afgesloten.

Na onder waakzaam oog van een eekhoorn een pizza te hebben binnengespeeld probeerden we nogmaals naar Inspiration Point en Bryce Point te rijden maar helaas, we mochten er nog steeds niet in. Dan maar doorrijden naar de volgende bestemming, Zion National Park.

Zion National Park

Zion National Park ligt aan de rand van een regio die bekend staat als het Colorado Plateau. De rotslagen zijn opgetild, gekanteld en geërodeerd en vormen een kenmerk dat de Grand Staircase wordt genoemd, een reeks kleurrijke kliffen die zich uitstrekken tussen Bryce Canyon en de Grand Canyon. De onderste rotslaag bij Bryce Canyon is de bovenste laag bij Zion, en de onderste laag bij Zion is de bovenste laag bij de Grand Canyon.

Onderweg naar Springdale, waar we de laatste twee nachten zouden overnachten, reden we al door een stuk van het park via de Zion-Mount Carmel Highway. Het was er behoorlijk druk en de kleine parkeerplaatsen langs de weg stonden allen vol. We genoten dan maar al rijdend van de imposante rotsen, haarspeldbochten en tunnels.

Aangekomen in Springdale pikten we ons materiaal voor de wandeling van de volgende dag op. Die wandeling zou ons leidden naar The Narrows via Riverside Walk.

The Narrows

De wandeling start aan de Temple of Sinawava, het laatste punt van de Scenic-drive in het park. In deze periode van het jaar kan je de Scenic-drive enkel met de shuttle-bus doen. Er rijden ook shuttlebussen van Springdale naar het Visitor’s Centre vanwaar de bussen richting park vertrekken maar wij besloten om met de auto naar het Visitors Centre te rijden omdat we onze outfit moesten meesleuren.

Het plan was om met de eerste bus van 7u te vertrekken maar het was nog pikkedonker en dus zoeken naar de juiste weg en parking, waardoor het de tweede bus werd. We zagen al heel wat wandelaars in Narrows-wandel-outfit dus besloten we de onze ook al maar aan te trekken.

Waarom een speciale outfit? Lees even volgende beschrijving en je zult begrijpen waarom:

De Zion Narrows is een van de meest iconische kenmerken van Zion National Park. Deze majestueuze slotcanyon is het deel van de Virgin River stroomopwaarts van de belangrijkste Zion Canyon. Met muren die duizenden voet (1000 ft = +/- 300 m) hoog zijn en in sommige delen slechts tien meter uit elkaar liggen, biedt de kloof wandelaars een volledig uniek avontuur. Om de Narrows te ervaren, moeten wandelaars in de rivier waden terwijl deze door de diepe gang van Navajo-zandsteen kronkelt.

De wandeling kan stroomopwaarts of stroomafwaarts gedaan worden maar voor de stroomafwaarts wandeling is een vergunning nodig. De meeste mensen wandelen dan ook stroomopwaarts via de Riverside walk. Op het einde van dit pad kan je in de rivier om de wandeling naar The Narrows aan te vatten.

Gevaar?

Wandelen in een rivier is niet zonder gevaar. Er worden dan ook heel wat veiligheidswaarschuwingen gegeven, bv. in de shuttle-bus, op de website van het park, aan de start van de wandeling, …

Zo moet je opletten voor eventuele flash-floods of plotselinge overstromingen, een plotselinge toename van de diepte en snelheid van het water in als gevolg van hevige regenval door onweersbuien. Het overstromingswater vervoert groot puin, zoals boomstammen en rotsblokken.

De Amerikaanse weerdienst geeft gelukkig flash-food voorspellingen op haar website, een gewaarschuwd man is er twee waard, maar daarnaast moet je ook rekening houden met waterpeil en het debiet van de rivier (ook dat kan je opvolgen).

Wanneer de rivier onder de 70 kubieke voet per seconde (CFS) (= 2 kubieke meter/seconde) stroomt is wandelen matig (moderate) moeilijk. Het water kan dan op sommige plaatsen op kniehoogte of tot aan het middel komen. Wanneer de stroming boven de 70 CFS komt, wordt het lopen tegen de stroom in een uitdaging en kan het water op sommige plaatsen tot dij -of borsthoogte komen. Als de stroom boven de 150 CVS uitkomt, zijn The Narrows gesloten.

Ik had het debiet al heel de week in de gaten gehouden en dat stond telkens rond de 40 CFS maar helaas valt niet te voorspellen wat het debiet zal zijn op de dag van de wandeling zelf. Dan sta je voor een voldongen feit en voor ons was dat 72 CFS.

En dat zal ik geweten hebben …

Want alsof de stroming het nog niet moeilijk genoeg maakt ligt de bodem bezaaid met stenen en rotsen die je niet ziet waar het water hoog staat. De hele wandeling gebeurt al zigzaggend van het ene droge stuk of stuk met laagste water of minste stroming naar het andere gelijkaardige stuk. Je moet dus vaak de rivier oversteken en daar kan het al eens mislopen. Zo viel ik ineens in een dieper gedeelte en werd ik een stukje meegesleurd door het water. Gelukkig kon ik mij op tijd herpakken en terug recht komen maar mijn waadpak zat wel vol water.

We waren toen al redelijk ver gevorderd maar waren nog niet aan het nauwste deel van de canyon geraakt. Na even deels opdrogen en bekomen van de emotie in het zonnetje besloten we toch maar om op onze stappen terug te keren.

Toen we onze wandeling rond 8u aanvatte was het al behoorlijk druk maar bij het terug wandelen was het nog erger. Het was echt zot om te zien hoe sommige mensen er bijliepen. Zo liep er eentje rond in zwembroek en crocs (zie laatste foto). En dat met een watertemperatuur van 12°C en bij aanvang van onze wandeling een buitentemperatuur van 6°C. Die dag kwam het water op een bepaald stuk ook tot borsthoogte. Hij liever dan ik ;-).

Ondanks het nat pak, het gevloek en gevecht met de stroming was het een mooie ervaring. Eentje om over te doen wanneer het debiet wat lager staat :-).

Capitol Reef National Park, gelegen in zuid-centraal Utah, in het hart van het rode rotsland, is een verborgen schat vol kliffen, canyons, koepels en bruggen in de Waterpocket Fold, een geologische monocline (een eenzijdige vouw in horizontale rotsformaties) die zich bijna 100 mijl uitstrekt van Lake Mountain tot Lake Powell. De Waterpocket Fold ontstond in de loop der eeuwen en werd gecreëerd door drie geleidelijke maar krachtige processen: afzetting, opwaartse druk en erosie.

Capitol Reef is net als Canyonlands N.P. onderverdeeld in drie districten: Waterpocket district (Zuiden), Cathedral Valley district (Noord) en Fruita Historic District (het hart van het park).

Ons bezoek beperkte zich tot Fruita.

Fruita Historic District

Wanneer je het park binnenrijdt valt het onmiddellijk op hoe groen het er wel is. Dit komt door de vele boomgaarden die er zijn aangelegd.

Mormoonse pioneers plantten destijds duizenden fruitbomen in de vruchtbare Fremont River Valley. Van de jaren 1880 tot 1960 zorgden deze bomen voor voedsel en inkomen voor de families die Fruita hun thuis noemden. Appels, abrikozen, kersen, perziken, peren en pruimen stonden verspreid over de boomgaarden van elke familie. Tegenwoordig worden de boomgaarden bewaard en beschermd als onderdeel van het Fruita Rural Historic Landscape dat is opgenomen in het nationaal register van historische plaatsen. De boomgaarden bevatten ongeveer 1.900 bomen.

Naast fruit plukken in de boomgaarden en de Scenic-drive van 14 km door het park rijden kan je natuurlijk ook wandelen in Capitol Reef.

Grand Wash Trail

Grand Wash is een beroemde kloof die zich een weg baant door het bovenste gedeelte van de Waterpocket Fold. Een wash is een droge waterloop die tijdelijk of seizoensgebonden vult en stroomt na voldoende regen. Het pad is bedekt met sediment uit de stroombodem en volgt het droge wasbed tot diep in de zandstenen kloof, met kliffen die tot 250 meter hoog opdoemen. Op het smalste punt (narrows) liggen de muren slechts 5 meter uit elkaar. Dit stuk van een halve mijl is een geweldige introductie tot wandelen in een slotcanyon en een droog alternatief voor Zion’s Narrows.

Het verhaal over de Zion’s Narrows hebben jullie nog tegoed. Hieronder alvast een paar beelden van de indrukwekkende kliffen van de Grand Wash Trail.

Deze familie bighorn-schapen stoorde zich niet aan de aanwezigheid van de wandelaars maar er hield wel eentje alles waakzaam in het oog.

Na de wandeling stopten we nog aan een aantal uitzichtpunten in en buiten het park alvorens via een prachtige baan door te rijden naar onze volgende stop, Ruby’s Inn in Bryce Canyon.

Utah’s Scenic Byway 12

Die prachtige baan draagt de naam Utah’s Scenic Byway 12 en is zo’n 124 mijl of 199 km lang. Een National Scenic Byway is een weg die door het Amerikaanse ministerie van Transport wordt erkend vanwege een of meer van de zes “intrinsieke kwaliteiten”: archeologisch, cultureel, historisch, natuurlijk, recreatief en landschappelijk.

Sommige schilderachtige zijwegen worden daarbovenop aangewezen als All-American Roads, die aan twee van de zes intrinsieke kwaliteiten moeten voldoen. De benaming betekent dat ze kenmerken hebben die elders in de Verenigde Staten niet voorkomen en uniek en belangrijk genoeg zijn om op zichzelf toeristische bestemmingen te zijn.

Dit is het geval voor de Scenic Byway 12.

De All-American Road: Scenic Byway 12 verbindt US 89 nabij Panguitch in het westen met SR 24 nabij Torrey in het noordoosten. Het is niet de snelste route tussen deze twee punten, maar wel verreweg de beste.

De weg loopt door Red Canyon, Bryce Canyon National Park, Grand Staircase-Escalante National Monument en over Boulder Mountain in het Dixie National Forest tot aan het einde nabij de ingang van Capitol Reef National Park. Al deze plaatsen zijn een bezoek waard maar daar hadden we helaas de tijd niet voor.

Capitol Reef hadden we wel net afgevinkt en Bryce Canyon was de volgende bestemming. We stopten wel op de verschillende uitzichtpunten en dat leverde deze beelden op.

Ruby’s Inn

Ruby’s Inn in Bryce Canyon City biedt verschillende accommodatie mogelijkheden en activiteiten aan in de buurt van het Bryce Canyon National Park. In tegenstelling tot de overige plaatsen en parken die we hadden bezocht was het hier bijzonder druk.

’s Avonds pikten we in de Ebenezer’s Barn and Grill een show mee van The Bryce Canyon Wranglers. Een live country music dinner show, dat moesten we toch eens beleven :-).

Deze boog hebben we gespot in Arches National Park. Arches heeft de dichtste concentratie natuurstenen bogen ter wereld. Er zijn meer dan 2000 gedocumenteerde bogen in het park, variërend van flinterdunne scheuren tot overspanningen van meer dan 97 meter.

Benieuwd naar hoe deze bogen zijn ontstaan? Lees dan zeker even dit https://www.nps.gov/arch/learn/nature/arches.htm.

Om Arches te bezoeken dien je tegenwoordig op voorhand een tijdslot te reserveren. Omdat er een wandeling op het programma stond en daarna moest doorgereden worden naar Torrey begonnen we vroeg aan onze dag. Om 7.30u reden we het park binnen en omstreeks 8u startten we de Devils Garden Trail, goed voor zo een 11,5 km wandelplezier.

De volledige Devils Garden Trail omvat Landscape Arch, Double O Arch, Dark Angel en de Primitive Trail. Deze uitdagende wandeling omvat smalle richels, steile hellingen, oneffen oppervlakken, klauteren door rotsen en weinig routemarkeringen.

Deze omschrijving gegeven door de U.S. National Park Service klopt volledig. Gelukkig had ik de route voorgeprogrammeerd op mijn GPS-horloge want het juiste pad vinden langs de Primitive Trail bleek echt een uitdaging.

In Devils Garden vind je bogen, torenspitsen en een grote concentratie smalle rotswanden die ‘vinnen’ worden genoemd. Vinnen ontstaan ​​wanneer regenwater parallelle breuken erodeert die worden veroorzaakt door het omhoog komen van zoutafzettingen onder het oppervlak. De uiteinden eroderen uiteindelijk en maken plaats voor de vorming van bogen zoals Landscape Arch, het kroonjuweel van Devils Garden (foto boven en onder).

Landscape Arch is de langste boog in Noord-Amerika met een lichtopening van 93,3 meter. Deze ontzagwekkende uitbreiding heeft op het smalste punt slechts een diameter van 1,8 meter. Grote delen van de boog stortten in de jaren negentig ineen, een bewijs dat het landschap van het park in een mum van tijd dramatisch kan veranderen.

Eenmaal voorbij Landscape Arch kan je een klein ommetje maken langs Navajo Arch en Partition Arch.

Eenmaal terug op de trail richting Double O-Arch wordt het spannend. Het pad klimt steil over zandstenen platen. Er zijn oneffen oppervlakken en smalle richels met steile hellingen. Gelukkig heb ik de laatste tijd minder last van hoogtevrees.

Eenmaal deze obstakels getrotseerd wordt je getrakteerd op Double O-Arch.

Vandaar kan je ofwel op je stappen terugkeren ofwel een lus maken via de Primitive Trail. Wie dacht dat het “pittige” sloeg op het eerste deel van de wandeling is mis, het tweede deel was nog pittiger. Het was zoeken naar de beste manier om ongeschonden naar beneden of naar boven te geraken. Gelukkig waren er ook af en toe andere mensen te bespeuren zodat we konden uitmaken welke richting we moesten uitgaan.

Na al dit geklauter was de fut eruit. De overige bogen in het park bekeken we dan ook vanop afstand.

Canyonlands N.P. bestaat uit talloze canyons en fantastisch gevormde buttes uitgehouwen door de Colorado River en zijn zijrivieren. De rivieren verdelen het park in vier districten: Island in the Sky, The Needles, The Maze en de rivieren zelf. Deze gebieden delen een primitieve woestijnatmosfeer, maar bieden elk verschillende mogelijkheden voor sightseeing en avontuur.

Ons avontuur beperkte zich tot The Needles en Island in the Sky .

The Needles

Op onze trip van Monticello naar Moab hielden we halt bij het district The Needles.

The Needles vormen de zuidoostelijke hoek van Canyonlands en zijn vernoemd naar de kleurrijke torenspitsen van Cedar Mesa Sandstone die het gebied domineren. Een mesa of tafelberg is een berg met een platte top en steile, uit puin bestaande hellingen.

Ruim 200 miljoen jaar geleden was dit gebied een duinveld aan de oostelijke rand van een ondiepe zee die zich uitstrekte tot aan wat nu Californië is. Door de wind geblazen zand vormde de witte banden in de Cedar Mesa Sandstone.

Periodiek zouden overstromingen vanuit bergen nabij het huidige Grand Junction, Colorado, het zand overspoelen met rood sediment, waardoor de rode banden ontstonden.

Ongeveer 20 miljoen jaar geleden, lang nadat deze lagen waren afgezet, zorgden bewegingen in de aardkorst ervoor dat het hele Canyonlands-gebied omhoog kwam.

De grillen van het landschap konden we aanschouwen tijdens de Slickrock trail.

Na de wandeling op de “gladde rotsen” reden we door naar het stadje Moab. Na te hebben verbleven in Kayenta en Monticello (waar ’s avonds niets te beleven viel) waren we blij om eindelijk in een levendige stad terecht te komen waar ze op de koop toe ook nog lekker eten hadden. Na hamburgers en fish & chips was het een verademing om salades aan te treffen op het menu en een bar te vinden waar we gewoon een pintje konden drinken…

Na de rustige dag in The Needles bezochten we ’s anderendaags Island in the Sky.

Island in the Sky

De Island in the Sky-mesa ligt op steile zandstenen kliffen, meer dan 304 meter boven het omringende terrein. Hier valt in tegenstelling tot The Needles meer te bezichtigen langs de Scenic-drive.

Starten deden we met de Grand View Point trail. Deze korte wandeling langs de rand van de canyon leverde mooie uitzichten op.

We beklommen ook de Upheavel Dome.

Dit is in tegenstelling tot de rest van het landschap een vreemde eend in de bijt. In een gebied van ongeveer vijf kilometer in doorsnee zijn de gesteentelagen dramatisch vervormd. In het midden worden de rotsen omhoog geduwd tot een cirkelvormige structuur die een koepel of anticline wordt genoemd. Rondom deze koepel bevindt zich een neerwaartse kromming in de rotslagen, een zogenaamde syncline. Wat veroorzaakte deze plooien bij Upheaval Dome? Geologen weten het niet zeker, maar er zijn twee belangrijke theorieën waarover fel wordt gedebatteerd. Enerzijds die van een zout koepel, anderzijds een krater gevormd door een meteoriet inslag.

Wat wij weten is dat we behoorlijk hebben moeten klimmen om het geheel te aanschouwen.

De bezienswaardigheid Island in the Sky is ongetwijfeld Mesa Arch. Deze 8,3 meter lange boog, gelegen aan de rand van de mesa-top, biedt uitzicht op de kloof ver beneden en het La Sal-gebergte in de verte.

Naast deze 3 wandelingen stopten we nog langs een paar overlooks.

Island in the Sky is zeker het bezoeken waard. The Needles heeft iets minder overtuigd maar via de verschillende hikes vallen er ongetwijfeld mooie dingen te zien. Dat hiken vergt echter veel tijd, tijd die we niet hebben omdat we van park naar park hoppen…

De laatste week van onze reis is ingezet. Intussen zit onze trip in Arizona erop en bevinden we ons in de staat Utah, waar ook nog een aantal National Parks op het programma staan.

Onze laatste stop in Arizona was Monument Valley.

Monument Valley

Monument Valley is ontstaan ​​door de erosie van zandsteen afzettingen van de Rocky Mountains en de geologische opstijging (vroeger was het een dal, nu een plateau). Het werd verder gevormd door de meedogenloze krachten van wind en water over verschillende eeuwen heen.

De hoogste butte is zo een 300 meter hoog. Een butte is een geïsoleerde heuvel met steile, vaak verticale wanden en een smalle, redelijke vlakke top.

Zoals reeds aangehaald in mijn vorige post behoort deze plaats tot het Navajo-gebied. Naast bekendheid verworven door verschillende western films en de “Marlboro-man” is er net buiten de vallei een ander bekende (film)spot de “Forrest Gump point“, genoemd naar de gelijknamige film.

Na Monument Valley hielden we onderweg naar Monticello nog halt bij verschillende bezienswaardigheden waaronder Goosenecks State Park.

Goosenecks State Park

Aan de rand van een diepe kloof boven de kronkelige riviermeander die bekend staat als een “zwanenhals” heb je uitzicht op één van de meest opvallende voorbeelden van een ingegraven riviermeander op het Noord-Amerikaanse continent. De San Juan-rivier kronkelt en draait door de meander en stroomt over een afstand van meer dan tien kilometer terwijl hij anderhalve kilometer westwaarts oprukt naar Lake Powell. Dit is het resultaat van 300 miljoen jaar geologische activiteit, waarbij de San Juan-rivier zich een weg baant door de woestijn, 300 meter lager.

Valley of the Gods

Valley of the Gods heeft de bijnaam ‘mini Monument Valley’ gekregen. Net als Monument Valley wordt Valley of the Gods gekenmerkt door torenhoge rotsformaties en een open woestijnlandschap.

Een onverharde weg van 27 kilometer slingert door de vallei. Het is zanderig en hobbelig, met steile stukken. De route leek wel nooit te eindigen.

Muley Point

Na de stoffige trip doorheen Valley of the Gods reden we verder naar Muley Point. Van hieruit zijn op een heldere dag Monument Valley, de Four Corners, Valley of the Gods en Goosenecks zichtbaar. Het landschap bestaat uit enorme rotsblokken met scheuren tot wel tien en zelfs zes meter diep.

Om hier te geraken reden we langs de Moki Dugway.

Moki Dugway

Dit stuk weg – dat letterlijk uit steile rotswanden is uitgehouwen – verbindt Utah Highway 95 met US Highway 163. De Moki Dugway is beroemd om zijn steile, onverharde, maar scherpe haarspeldbochten, die 350 meter vanaf de top van Cedar Mesa afdalen. De onverharde weg strekt zich uit over ongeveer vijf kilometer en heeft een stijgingspercentage van maximaal 10%.

Het panoramische uitzicht vanaf de top is adembenemend en biedt een panoramisch uitzicht op de Valley of the Gods, Monument Valley en het omliggende woestijnlandschap.

De weg is genoemd naar de voorouderlijke Pueblo die vroege Spaanse ontdekkingsreizigers in dit gebied tegenkwamen. Het Spaanse woord “Moki” of “Moqui” en “Dugway”, is een term die verwijst naar een rijbaan die in een heuvel of berg is uitgehouwen. De kronkelige weg heeft zijn wortels stevig verankerd in het nucleaire tijdperk van het midden van de 20ste eeuw. De Moki Dugway werd in de jaren vijftig gebouwd door het mijnbouwbedrijf Texas Zinc en werd aanvankelijk gebruikt om uraniumerts van de Fry Canyon-mijnen naar een verwerkingsfabriek in de buurt van Mexican Hat te transporteren.

De laatste stop van deze goed gevulde dag was Natural Bridges N.P.

Natural Bridges N.P.

De drie bruggen in het park heten Kachina, Owachomo en Sipapu (de grootste). Het zijn allemaal Hopi-namen. Hopi’s zijn “Native Americans” die aanvankelijk in het zuidwesten van de Verenigde Staten leefden.

Een natuurlijke brug wordt gevormd door erosie veroorzaakt door water dat in de stroombedding van de kloof stroomt. Vooral tijdens perioden van plotselinge overstromingen ondergraaft de stroom de rotswanden die de meanders (of “zwanenhalzen”) van de stroom scheiden totdat de rotswand in de meander wordt ondergraven en de meander wordt afgesneden en de nieuwe stroombedding vervolgens onder de brug stroomt. Wanneer erosie en zwaartekracht de opening van de brug vergroten, kan de brug bezwijken onder zijn eigen gewicht.

Zonsverduistering gisteren!

The Ring of fire

Een zonsverduistering vindt plaats wanneer de maan tussen de zon en de aarde passeert en zijn schaduw werpt op sommige delen van onze planeet. Hoe de schaduw van de maan op aarde valt, bepaalt de classificatie van de eclips. Bij een ringvormige zonsverduistering zoals gisteren, bedekt de maan de zonneschijf gedeeltelijk, waardoor een spectaculaire ring van vuur rond de maan ontstaat.

Vanuit Glen Canyon National Recreation Area was de zon voor ongeveer 80% verduisterd. Geen volledige “Ring of Fire” dus maar wetende dat dit fenomeen maar in een aantal staten zichtbaar was, vonden we het de moeite om hiervoor een paar uur vrij te maken.

Wie niet wist dat er een zonsverduistering plaatsvond was eraan voor de moeite want het was praktisch niet zichtbaar zonder eclipsbril en het bleef de hele tijd klaar. Het enige wat opviel was dat het plots veel kouder werd toen de maan voor de zon stond.

Het ding in de fotodoos krijgen was bij gebrek aan adequaat materiaal geen sinecure. Met de eclipsbril voor de fotolens slaagden we er toch in om volgende plaatjes vast te leggen.

De National Park Service voorspelde een enorme volkstoeloop en verkeersdrukte maar die bleef gelukkig uit. Misschien wel omdat het gebied hier omringd is door Navajo-gebied. De Dineh of Navajo zijn een volk van Noord-Amerikaanse indianen van wie het grootste deel verblijft in Dinetah, het Four Corners Reservaat in de woestijnstaten van de Verenigde Staten. Onder meer Monument Valley en Antelope Canyon behoren tot hun grondgebied.

Voor de Navajo’s betekent een zonsverduistering de wedergeboorte van de zon. De traditie wil dat ze dit niet mogen zien, niet mogen eten, drinken of slapen tijdens de eclips, noch fysieke activiteiten mogen uitvoeren. Ze moeten gewoon binnen blijven. Daarom waren de Navajo bezienswaardigheden in de voormiddag gesloten voor het publiek.

Yves’ wist-je-datje

De inheemse taal van de Navajo’s werd gebruikt tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Amerikanen. In tegenstelling tot de Enigma-code van de Duitsers werd deze taal nooit ontcijferd.

Glen Canyon National Recreation Area

We volgenden het spektakel van de zon en de maan vanop de “Wahweap Overlook”. Van hieruit kijk je uit op de Wahweap Marina en de Glen Canyon Dam.

De Glen Canyondam is 216 meter hoog (178 meter boven de rivier) en 475 meter lang. Aan de voet is de dam 91 meter dik en aan de top acht meter.Het doel van de dam is het opslaan van water in geval van droogte en het produceren van hydro-elektrische stroom.

Secret Antelope Canyon en Horseshoe Bend

Kers op de taart was onze uitstap naar Secret Antelope Canyon en Horseshoe Bend, beiden ook Navajo gebied.

Onder begeleiding van een Navajo gids van Horseshoe Bend Slot Canyon Tours reden we via een een hobbelige zandweg naar Secret Antelope Canyon. Dit onderdeel van Antelope Canyon is minder druk bezocht dan zijn broertje en zusje, de Lower and Upper Antelope Canyon waar dagelijks duizenden bezoekers langskomen.

Na dit stukje natuurschoon bracht de gids ons nog naar Horseshoe Bend waar wij een plekje ver weg van de meute hadden om het “hoefijzer” te bekijken.

Horseshoe bend is een verankerde meander. Onder de rand van de klif maakt de Colorado-rivier een brede bocht rond een zandstenen helling. Op zijn lange reis naar zee kronkelde de rivier. Hij maakte hierbij soms wijde bochten maar zocht altijd de weg van de minste weerstand. Ongeveer 5 miljoen jaar geleden kwam het Colorado-plateau omhoog en zaten de kronkelende rivieren die het eeuwenoude landschap doorkruisten vast in hun bedding. Na verloop van tijd sneden de rivieren door de opgetilde lagen zandsteen. Hier bij Horseshoe Bend creëerde de Colorado-rivier een ongeveer 305 meter diepe, hoefijzervormige bocht van 270 graden in Glen Canyon.

Indrukwekkend!

Hij stroomt daar ergens tussen en heeft dit landschap tot stand gebracht.

De naam Colorado is van Spaanse oorsprong en betekent “roodachtig gekleurd”. Vroeger kleurde de rivier namelijk rood door het slib van de zandsteen maar vandaag is dat niet meer het geval door de bouw van de Glen Canyon dam die het slib tegenhoudt.

Grand Canyon N.P.

Dat we gisteren een eekhoorn hebben gezien en met een fiets hebben gereden die niet goed schakelde dat wisten jullie al.

Hoewel de fiets niet zo geweldig goed schakelde bleek het de ideale manier om heel het park te doorkruisen van Hermits Rest tot Yaki Point. Hiermee hadden we een groot deel van de zuidkant gezien, en het begin van de oostkant, de Desert View Drive. Het overige gedeelte van de Desert View Drive hebben we deze ochtend bij vertrek richting Page gedaan.

We stopten aan de verschillende uitzichtpunten en gingen naar boven in de Desert View Watchtower.

Van hieruit zie je de Colorado rivier en Cedar Mountain. Net voorbij deze berg strekt de kloof van de Little Colorado River zich noord en zuid uit als een scheur in het aardoppervlak.

Lees Ferry

Onderweg naar Page maakten we nog een ommetje langs Lees Ferry. Lees Ferry ligt in het noorden van Arizona, op het punt waar de Paria-rivier vanuit het noorden samenkomt met de Colorado. Gelegen in een open vallei, direct stroomafwaarts van Glen Canyon en kort boven Marble Canyon (het bovenste deel van de Grand Canyon), is het de enige plaats in meer dan 420 km waar de Colorado niet wordt ingesloten door steile wanden van de kloof. Dit maakte het tot een belangrijk kruispunt vóór de bouw van de Navajo- en Glen Canyon-bruggen in de 20e eeuw.

De rivier

Bij Lees Ferry kan je naast bootje varen ook pootje baden. Hoewel het er aanlokkelijk uitzag hebben we er ons niet aan gewaagd.

De Navajo-brug

De Navajo-brug werd in 1929 geopend en was toen de hoogste stalen boog brug in de wereld. Ze maakte het reizen tussen Arizona en Utah veel gemakkelijker. Na 66 jaar had ze haar diensten bewezen en werd ze vervangen door een nieuwe brug die aangepast was aan het steeds zwaarder wordende verkeer. De nieuwe brug werd net stroomafwaarts van de oude geplaatst. De oude brug doet nu dienst als voetgangersbrug en biedt zo een adembenemend uitzicht op de 142 meter lager liggende Colorado rivier.

Balanced Rock

Nog een bezienswaardigheid in Lees Ferry is Balanced Rock.

Duizenden jaren geleden brak een enorm rotsblok van de klif erboven en kwam hier tot stilstand. Het harde conglomeraatblok drukte de zachtere grond er direct onder, waardoor het bestand was tegen erosie. Het rotsblok fungeerde ook als een enorme paraplu en beschermde de onderliggende steen jaren van wind en regen. In de loop van de tijd werd minstens 2,8 meter van de omringende losse grond weggevoerd, waardoor een steeds groter wordend voetstuk achterbleef met een uitgebalanceerde rots erop.

Dat het ging waaien vandaag, dat was aangekondigd. Dat de wind onze planning lichtjes zou dwarsbomen dat hadden we niet verwacht.

Stonden gepland:

• Meteor Crater
• Walnut Canyon (optioneel)
• Arizona Snowball
• Rit naar Grand Canyon N.P.

Meteor Crater

De naam zegt het zelf dus heel veel uitleg over wat het is moet ik niet geven.

Het gaat inderdaad om een krater gevormd door de inslag van een meteoriet zowat 50.000 jaar geleden. De meteoriet raakte het plateau aan een snelheid van 64.000 km/u of 18 km/seconde en bracht een explosie teweeg waarbij 3 miljoen ton steen in het rond werd verspreid. De krater was 210 meter diep met een diameter van ongeveer 45 meter.

Op minder winderige dagen als vandaag kan je op de rand van de krater wandelen.

Meteor Crater werd ook gebruikt als trainingssite voor de eerste landing op de maan. Er staat een trainingscapsule tentoongesteld die echter nooit in de ruimte is geweest.

Walnut Canyon

Walnut Canyon had doorgegaan indien ik niet de Gondola had geboekt bij Arizona Snowbowl. Toen ik tijdens onze trip naar Meteor Crater vaststelde dat de lift in Arizona Snowbowl was gesloten wegens, u raadt het, hevige wind dacht ik dat we er ook zouden aan zijn voor de moeite bij Walnut Canyon. Met zijn 272 trappen naar beneden had het geen doen geweest. Het waaide vandaag wel degelijk heel hard…

Zo hard dat Yves moeite had om de auto op de baan te houden.

Arizona Snowball

Na een dik uur rijden (zigzaggen) op een stoffige autobaan kwamen we aan bij Arizona Snowbowl. De tickets waren volgens de website “non-refundable” dus besloten we om toch eens te gaan aanhoren wat onze mogelijkheden waren om het bedrag alsnog te recupereren. Toen ze hoorden dat we van het verre België kwamen stelden ze zelf spontaan de terugbetaling voor. Wij blij 🙂

Arizona Snowbowl ligt op 2.805 meter boven zeeniveau en ontvangt een gemiddelde jaarlijkse sneeuwval van 660 cm. De sneeuw valt er gemiddeld van midden november tot eind april. De top op 3.505 m is bereikbaar met een lift en levert een hoogteverschil van 700 m op. Op die hoogte heb je een prachtig uitzicht op het de vulkaan, de red rocks in Sedona, en zelfs Grand Canyon op een heldere dag. 

Helaas hebben we ons tevreden moeten stellen met het uitzicht vanop het terras van Agassiz Lodge.

Om toch nog wat te genieten van de omgeving maakten we een korte wandeling, de Aspen Loop Trail.

Grand Canyon N.P.

Als kers op de taart eindigde onze trip vandaag in Grand Canyon N.P. waar we nog net de zonsondergang konden meepikken.

Morgen volgt ongetwijfeld meer nieuws over Grand Canyon N.P.

If you ever plan to motor west,
Travel my way, take the highway that is best.
Get your kicks on route sixty-six.
It winds from chicago to la,
More than two thousand miles all the way.
Get your kicks on route sixty-six.
Now you go through saint looey
Joplin, missouri,
And oklahoma city is mighty pretty.
You see amarillo,
Gallup, new mexico,
Flagstaff, arizona.
Don't forget winona,
Kingman, barstow, san bernandino.
Won't you get hip to this timely tip
When you make that california trip
Get your kicks on route sixty-six.
Won't you get hip to this timely tip:
When you make that california trip
Get your kicks on route sixty-six.
(...)

Composed in 1946 by American songwriter Bobby Troup

Enkele wist-je-datjes

Route 66 was een van de oorspronkelijke snelwegen in het genummerde snelwegsysteem van de Verenigde Staten. Ze werd geopend op 11 november 1926 en liep van Chicago gelegen in de staat Illinois, via Missouri, Kansas, Oklahoma, Texas, New Mexico en Arizona naar Santa Monica in Los Angeles County (Californië). De totale lengte bedroeg 2.448 mijl of 3.940 km.

Vandaag de dag vervangt de Interstate Highway de route waardoor deze in verval is geraakt. Een aantal verenigingen engageren zich echter om de overblijvende stukken in eer te herstellen.

Wij reden vandaag uiteraard niet van Californië naar Chicago, maar vertrokken vanuit Lake Havasu City naar Topock om vervolgens de dorpjes Oatman, Kingman, Seligman en Williams te doorkruisen.

Topock

De Old Trails Bridge vervoerde verkeer tot 1948, toen auto’s en vrachtwagens op interstatelijke wegen begonnen te rijden. In 1948 werd het dek verwijderd zodat de brug plaats kon bieden aan een aardgasleiding, die er nog steeds op loopt.

De burros of ezels kwamen we pas tegen in Oatman.

Oatman

Oatman is een verlaten mijndorp waar in de gloriejaren goud werd ontgind. Vandaag is het een spookstad. Het dorp is bekend om zijn ezels die vroeger werden ingezet in de mijnen om stenen en goud te vervoeren en stonden daarbuiten ook in voor het vervoer van water en andere benodigdheden.

Wanneer je door de hoofdstraat loopt waan je je in een Western film.

Onderweg naar het volgende dorp kom je ook langs de Sitgreaves Pass op een hoogte van 1093 meter.

Seligman

Door de Interstate Highway nam de commerciële activiteit in Seligman sterk af. Een groep lokale zakenmensen lobbyde in 1987 met succes bij de staat Arizona om Route 66 te herkennen als historische snelweg wat ertoe leidde dat de stad werd gepromoot als de ‘geboorteplaats van historische Route 66’.

Williams

Williams, ook bekend als de “Poort naar de Grand Canyon”, was de laatste stad op de historische Route 66 die werd omzeild door de Interstate Highway 40.

De stad, vernoemd naar de legendarische bergman William Sherley Williams, ook wel ‘Old Bill’ genoemd, werd in 1874 voor het eerst bewoond door schaapherders. Spoorwegarbeiders volgden in 1880 met de aanleg van de transcontinentale spoorlijn, later de Santa Fe-lijn genoemd.

In 1901 voegde de Santa Fe Railway een uitloper van 60 mijl toe aan de Grand Canyon. De Grand Canyon Railroad werd echter in 1968 gesloten maar is intussen weer geopend.

Onze eindbestemming voor vandaag was Flagstaff. In totaal legden we zo een 400 km. My driver of the day is dus toe aan een verkwikkende nachtrust.

Week 1 in Lake Havasu City zit er bijna op. Terwijl Yves van zonsopgang tot zonsondergang zijn bijdrage levert om de IJSBA World Finals in goede banen te leiden – en een ganse dag naar jet-ski races kijken niet aan mij besteed is – moet ik mij in stilte zien bezig te houden.

Lake Havasu City is de hotspot voor watersport activiteiten. Kan het ook anders met een meer met een capaciteit van 764 miljoen m³? Lake Havasu werd gevormd door de bouw van de Parker Dam van 1934-1938. Het reservoir creëerde een kustlijn van bijna 700 kilometer en werd tussen 1940 en 1942 gevuld tot zijn capaciteit van 211 biljoen gallon water, wat overeenkomt met ongeveer 799 biljoen liter water.

Naast bootje varen op deze duizelingwekkende oppervlakte water kan je in Havasu City ook wandelen. Zo bijvoorbeeld in Sara Park.

Special Activities and Recreation Park (Sara Park)

Sara Park strekt zich uit over zo’n 445 ha. Je hebt er uitzicht op de bergen en kan er mits wat wandelen aan de oevers van het meer komen. Naast wandelen kan je er ook mountainbiken. De site biedt ook infrastructuur aan voor motorcross races, rodeo, hockey, baseball en autoraces.

Uiteraard beperkt mijn interesse zich tot het wandelen. Al is het moeilijk om een keuze te maken uit de verschillende beschikbare trails. Zo kan je er onder andere volgende trails lopen:

• Lizard Peek Trail (Picnic Table Mountain Trail) = de paarse lus
• Crack in the Mountain Trail (Sara’s Crack) = de gele trail
• Blue climb trail = de blauwe trail
• Balance Rock Cove – de groene trail

Op het internet was niet zo heel veel informatie terug te vinden buiten het feit dat er bij “Sara’s Crack” en de “Picnic Table Mountain trail” wat geklauter aan te pas komt en dat de trails, volgens wandelaars die mij zijn voorgegaan, niet altijd even duidelijk zijn aangeduid. Maar daar laat ik mij niet door afschrikken. Gepakt en gezakt met fototoestel en twee liter water vertrek ik om 8:15u richting de picnic tafel, ergens bovenop een berg. Voor de veiligheid, ik ben tenslotte alleen op stap, staat de live-track van mijn GPS-horloge ingeschakeld zodat Yves kan volgen wat ik uitspook.

Lizard Peak Trail of in de volksmond Picnic Table Mountain Trail

Ik vertrok, hoe kan het anders, langs de verkeerde kant maar kwam al snel terug op de gele trail uit waar ik na een tijdje een bordje “Lizard Peak Trail” zag staan.

Ik dacht, daar moet ik zijn dus vol goede moed volgde ik het pad.

Plots stond ik voor een muur (foto 5). Dat zal dus zijn wat ze bedoelen met klauteren … Maar hoe in godsnaam klauter ik daarop? Na wat rondkijken dacht ik, dit lukt nooit. Ik dacht even te moeten terugkeren op mijn stappen tot ik toch ergens een punt vond waar ik genoeg steun had om mij omhoog te hijsen.

Het eerste verhoog getrotseerd ging het verder klauteren al wat vlotter. Eenmaal boven kwam er een glimp van het water tevoorschijn waarna het nog even klimmen was tot boven op de berg.

Dit stuk viel behoorlijk mee al moet je wel opletten waar je je voeten zet. Het durft al eens te schuiven in en op al dat (losliggend) gesteente.

Echter eenmaal boven doet het adembenemende uitzicht alle “ellende” vergeten.

Hierboven sta je zo een 418 m boven de zeespiegel. De Colorado rivier kan je hier letterlijk in twee splitsen, de zijde aan de overkant ligt namelijk in de staat California, terwijl wij in Arizona staan.

Moest je je afvragen waarom de trail twee benamingen heeft dan is het wel om deze redenen. Bovenop de berg staat namelijk een picnic tafel en als je naar beneden kijkt zie je een 24 meter lange geoglief van een hagedis (lizard).

Terug naar beneden? Het is even zoeken naar een pad aan de andere kant van de berg. De afdaling is minder technisch maar wel even spectaculair.

Als alles goed gaat zou ik op de blauwe trail uitkomen en dat is ook het geval. Aanvankelijk was mijn idee om ook de blauwe en de gele trail te lopen maar naarmate de uren voorbij gingen en de temperatuur omhoog zei de stem der redelijkheid in mijn hoofd dat ik moest terugkeren naar de auto i.p.v. verder te wandelen.

Echter, eenmaal aangekomen op de blauwe trail kwam de stem der onredelijkheid naar boven en die zei: “je bent hier nog toch, wandel gewoon verder”.

Zo gezegd, zo gedaan.

Blue Climb trail

De blauwe trail is in tegenstelling tot de andere trails vlak en dus veel gemakkelijker. Je loopt wel continue in de volle zon.

Net voor het einde van de trail kan je nog een ommetje maken naar Balance Rock Cove (groene trail).

Vandaar moet je terug naar de blauwe trail alvorens je kan inpikken op de gele trail die leidt naar Sara’s Crack.

Crack in the Mountain Trail of Sara’s Crack

Sara’s Crack is een van de bekendste slot canyons in Lower Colorado. Je kan er “Bighorn sheeps” of dikhoornschapen spotten en dat geluk had ik.

Een slot canyon?

Een slot canyon is een lang, smal kanaal of afwateringskanaal met steile rotswanden die typisch worden geërodeerd tot zandsteen of ander sedimentair gesteente. Een slot canyon heeft een diepte-breedteverhouding die doorgaans groter is dan 10:1 over het grootste deel van zijn lengte en 100:1 kan benaderen.

De term wordt vooral gebruikt in het semi-aride zuidwesten van de Verenigde Staten en met name op het Colorado-plateau. Slot canyons zijn onderhevig aan plotselinge overstromingen en bevatten gewoonlijk unieke ecologische gemeenschappen die zich onderscheiden van de aangrenzende, drogere hooglanden. Sommige slot canyons kunnen aan de bovenkant minder dan 1 meter breed zijn, maar vallen meer dan 30 meter naar de bodem van de kloof. Veel slot canyons worden gevormd in zandsteen en kalksteen, hoewel slot canyons in andere gesteente soorten zoals graniet en basalt mogelijk zijn. Zelfs in zandsteen en kalksteen zal slechts een zeer klein aantal stromen slot canyons vormen als gevolg van een combinatie van de bijzondere kenmerken van het gesteente en regionale regenval. (Wikipedia)

De trail

Het wandelen in Sara’s crack is lastig vanwege de zanderige ondergrond. De zon brandde op mijn huid, mijn hartslag piekte bij momenten tot 180 dus waar ik kon zocht ik de schaduw op om even te rusten. Dat hoeft ook niet te verbazen met een temperatuur van 35° C. Dankjewel stem der onredelijkheid …

Na het weidse gedeelte kom je in het smalle gedeelte van de canyon, “The crack” genaamd. Naast het touw om omhoog te geraken dien je ook over een aantal rotsen te kruipen. Op sommige plaatsen wordt dit vergemakkelijkt door een laddertje.

Je kan dit stuk eventueel omzeilen langs de blauwe trail maar dan mis je wel het hoogtepunt van deze trail.

Conclusie

De trails in Sara Park zijn zeker en vast de moeite waard. De trip naar de Picnic Table is uitdagend maar ik heb dan ook niet voor de gemakkelijkste route gekozen. Niet in het opgaan en niet in het dalen.

Sara’s Crack is wat lastig maar best ok. Ik ben blij dat ik de drie routes heb gedaan, alleen was het misschien niet zo slim om ze, gelet op de hitte, allemaal op 1 dag te doen.

Hieronder mijn route en wat statistieken: