Het viel al uit de laatste post af te leiden, Bryce Canyon National Park en Zion National Park waren de laatste twee bestemmingen van onze rondreis door Arizona en Utah.

Bryce Canyon National Park

Bryce Canyon is niet één enkele kloof, maar een reeks natuurlijke amfitheaters of kommen, uitgehouwen in de rand van een hoog plateau. De bekendste hiervan is het Bryce Amphitheatre, dat gevuld is met onregelmatig geërodeerde rotsspitsen die hoodoos worden genoemd.

We hadden al wel heel wat moois gezien maar Bryce Canyon liet vanaf het eerste uitzicht een ongelofelijke indruk na. Vanaf Sunrise Point aanschouwden we bij het ochtendgloren het Bryce Amphitheatre.

Het wandelpad dat we beneden zagen lopen wachtte op ons voor de Queen’s/Navajo Combination Loop wandeling. Deze wandeling combineert het open uitzicht en de unieke hoodoos van de Queen’s Garden Trail met de iconische haarspeldbochten en torenhoge kloofwanden van de Navajo Loop Trail.

Het startte gezapig met een afdaling in het amphitheater langs Queen’s Garden. Terwijl we wandelaars die de wandeling in de omgekeerde richting aflegden zagen puffen genoten wij van het mooie uitzicht.

Maar wat bergaf gaat, gaat ooit weer bergop. En die bergop wachtte ons op na Two Bridges.

Na Two Bridges volgt namelijk Wall Street. De haarspeldbochten van deze laatste slingeren tussen smalle muren van kleurrijke kalksteen met uitzicht op torenhoge Douglas-sparren en de beroemdste hoodoo van het park: Thor’s hammer.

Na de wandeling reden we naar het eindpunt van de 29 km lange Scenic-drive, Rainbow & Yovimpa Points, om vervolgens bij de verschillende overlooks te stoppen.

Het was intussen zo druk geworden in het park dat de weg naar Inspiration Point en Bryce Point was afgesloten.

Na onder waakzaam oog van een eekhoorn een pizza te hebben binnengespeeld probeerden we nogmaals naar Inspiration Point en Bryce Point te rijden maar helaas, we mochten er nog steeds niet in. Dan maar doorrijden naar de volgende bestemming, Zion National Park.

Zion National Park

Zion National Park ligt aan de rand van een regio die bekend staat als het Colorado Plateau. De rotslagen zijn opgetild, gekanteld en geërodeerd en vormen een kenmerk dat de Grand Staircase wordt genoemd, een reeks kleurrijke kliffen die zich uitstrekken tussen Bryce Canyon en de Grand Canyon. De onderste rotslaag bij Bryce Canyon is de bovenste laag bij Zion, en de onderste laag bij Zion is de bovenste laag bij de Grand Canyon.

Onderweg naar Springdale, waar we de laatste twee nachten zouden overnachten, reden we al door een stuk van het park via de Zion-Mount Carmel Highway. Het was er behoorlijk druk en de kleine parkeerplaatsen langs de weg stonden allen vol. We genoten dan maar al rijdend van de imposante rotsen, haarspeldbochten en tunnels.

Aangekomen in Springdale pikten we ons materiaal voor de wandeling van de volgende dag op. Die wandeling zou ons leidden naar The Narrows via Riverside Walk.

The Narrows

De wandeling start aan de Temple of Sinawava, het laatste punt van de Scenic-drive in het park. In deze periode van het jaar kan je de Scenic-drive enkel met de shuttle-bus doen. Er rijden ook shuttlebussen van Springdale naar het Visitor’s Centre vanwaar de bussen richting park vertrekken maar wij besloten om met de auto naar het Visitors Centre te rijden omdat we onze outfit moesten meesleuren.

Het plan was om met de eerste bus van 7u te vertrekken maar het was nog pikkedonker en dus zoeken naar de juiste weg en parking, waardoor het de tweede bus werd. We zagen al heel wat wandelaars in Narrows-wandel-outfit dus besloten we de onze ook al maar aan te trekken.

Waarom een speciale outfit? Lees even volgende beschrijving en je zult begrijpen waarom:

De Zion Narrows is een van de meest iconische kenmerken van Zion National Park. Deze majestueuze slotcanyon is het deel van de Virgin River stroomopwaarts van de belangrijkste Zion Canyon. Met muren die duizenden voet (1000 ft = +/- 300 m) hoog zijn en in sommige delen slechts tien meter uit elkaar liggen, biedt de kloof wandelaars een volledig uniek avontuur. Om de Narrows te ervaren, moeten wandelaars in de rivier waden terwijl deze door de diepe gang van Navajo-zandsteen kronkelt.

De wandeling kan stroomopwaarts of stroomafwaarts gedaan worden maar voor de stroomafwaarts wandeling is een vergunning nodig. De meeste mensen wandelen dan ook stroomopwaarts via de Riverside walk. Op het einde van dit pad kan je in de rivier om de wandeling naar The Narrows aan te vatten.

Gevaar?

Wandelen in een rivier is niet zonder gevaar. Er worden dan ook heel wat veiligheidswaarschuwingen gegeven, bv. in de shuttle-bus, op de website van het park, aan de start van de wandeling, …

Zo moet je opletten voor eventuele flash-floods of plotselinge overstromingen, een plotselinge toename van de diepte en snelheid van het water in als gevolg van hevige regenval door onweersbuien. Het overstromingswater vervoert groot puin, zoals boomstammen en rotsblokken.

De Amerikaanse weerdienst geeft gelukkig flash-food voorspellingen op haar website, een gewaarschuwd man is er twee waard, maar daarnaast moet je ook rekening houden met waterpeil en het debiet van de rivier (ook dat kan je opvolgen).

Wanneer de rivier onder de 70 kubieke voet per seconde (CFS) (= 2 kubieke meter/seconde) stroomt is wandelen matig (moderate) moeilijk. Het water kan dan op sommige plaatsen op kniehoogte of tot aan het middel komen. Wanneer de stroming boven de 70 CFS komt, wordt het lopen tegen de stroom in een uitdaging en kan het water op sommige plaatsen tot dij -of borsthoogte komen. Als de stroom boven de 150 CVS uitkomt, zijn The Narrows gesloten.

Ik had het debiet al heel de week in de gaten gehouden en dat stond telkens rond de 40 CFS maar helaas valt niet te voorspellen wat het debiet zal zijn op de dag van de wandeling zelf. Dan sta je voor een voldongen feit en voor ons was dat 72 CFS.

En dat zal ik geweten hebben …

Want alsof de stroming het nog niet moeilijk genoeg maakt ligt de bodem bezaaid met stenen en rotsen die je niet ziet waar het water hoog staat. De hele wandeling gebeurt al zigzaggend van het ene droge stuk of stuk met laagste water of minste stroming naar het andere gelijkaardige stuk. Je moet dus vaak de rivier oversteken en daar kan het al eens mislopen. Zo viel ik ineens in een dieper gedeelte en werd ik een stukje meegesleurd door het water. Gelukkig kon ik mij op tijd herpakken en terug recht komen maar mijn waadpak zat wel vol water.

We waren toen al redelijk ver gevorderd maar waren nog niet aan het nauwste deel van de canyon geraakt. Na even deels opdrogen en bekomen van de emotie in het zonnetje besloten we toch maar om op onze stappen terug te keren.

Toen we onze wandeling rond 8u aanvatte was het al behoorlijk druk maar bij het terug wandelen was het nog erger. Het was echt zot om te zien hoe sommige mensen er bijliepen. Zo liep er eentje rond in zwembroek en crocs (zie laatste foto). En dat met een watertemperatuur van 12°C en bij aanvang van onze wandeling een buitentemperatuur van 6°C. Die dag kwam het water op een bepaald stuk ook tot borsthoogte. Hij liever dan ik ;-).

Ondanks het nat pak, het gevloek en gevecht met de stroming was het een mooie ervaring. Eentje om over te doen wanneer het debiet wat lager staat :-).

Capitol Reef National Park, gelegen in zuid-centraal Utah, in het hart van het rode rotsland, is een verborgen schat vol kliffen, canyons, koepels en bruggen in de Waterpocket Fold, een geologische monocline (een eenzijdige vouw in horizontale rotsformaties) die zich bijna 100 mijl uitstrekt van Lake Mountain tot Lake Powell. De Waterpocket Fold ontstond in de loop der eeuwen en werd gecreëerd door drie geleidelijke maar krachtige processen: afzetting, opwaartse druk en erosie.

Capitol Reef is net als Canyonlands N.P. onderverdeeld in drie districten: Waterpocket district (Zuiden), Cathedral Valley district (Noord) en Fruita Historic District (het hart van het park).

Ons bezoek beperkte zich tot Fruita.

Fruita Historic District

Wanneer je het park binnenrijdt valt het onmiddellijk op hoe groen het er wel is. Dit komt door de vele boomgaarden die er zijn aangelegd.

Mormoonse pioneers plantten destijds duizenden fruitbomen in de vruchtbare Fremont River Valley. Van de jaren 1880 tot 1960 zorgden deze bomen voor voedsel en inkomen voor de families die Fruita hun thuis noemden. Appels, abrikozen, kersen, perziken, peren en pruimen stonden verspreid over de boomgaarden van elke familie. Tegenwoordig worden de boomgaarden bewaard en beschermd als onderdeel van het Fruita Rural Historic Landscape dat is opgenomen in het nationaal register van historische plaatsen. De boomgaarden bevatten ongeveer 1.900 bomen.

Naast fruit plukken in de boomgaarden en de Scenic-drive van 14 km door het park rijden kan je natuurlijk ook wandelen in Capitol Reef.

Grand Wash Trail

Grand Wash is een beroemde kloof die zich een weg baant door het bovenste gedeelte van de Waterpocket Fold. Een wash is een droge waterloop die tijdelijk of seizoensgebonden vult en stroomt na voldoende regen. Het pad is bedekt met sediment uit de stroombodem en volgt het droge wasbed tot diep in de zandstenen kloof, met kliffen die tot 250 meter hoog opdoemen. Op het smalste punt (narrows) liggen de muren slechts 5 meter uit elkaar. Dit stuk van een halve mijl is een geweldige introductie tot wandelen in een slotcanyon en een droog alternatief voor Zion’s Narrows.

Het verhaal over de Zion’s Narrows hebben jullie nog tegoed. Hieronder alvast een paar beelden van de indrukwekkende kliffen van de Grand Wash Trail.

Deze familie bighorn-schapen stoorde zich niet aan de aanwezigheid van de wandelaars maar er hield wel eentje alles waakzaam in het oog.

Na de wandeling stopten we nog aan een aantal uitzichtpunten in en buiten het park alvorens via een prachtige baan door te rijden naar onze volgende stop, Ruby’s Inn in Bryce Canyon.

Utah’s Scenic Byway 12

Die prachtige baan draagt de naam Utah’s Scenic Byway 12 en is zo’n 124 mijl of 199 km lang. Een National Scenic Byway is een weg die door het Amerikaanse ministerie van Transport wordt erkend vanwege een of meer van de zes “intrinsieke kwaliteiten”: archeologisch, cultureel, historisch, natuurlijk, recreatief en landschappelijk.

Sommige schilderachtige zijwegen worden daarbovenop aangewezen als All-American Roads, die aan twee van de zes intrinsieke kwaliteiten moeten voldoen. De benaming betekent dat ze kenmerken hebben die elders in de Verenigde Staten niet voorkomen en uniek en belangrijk genoeg zijn om op zichzelf toeristische bestemmingen te zijn.

Dit is het geval voor de Scenic Byway 12.

De All-American Road: Scenic Byway 12 verbindt US 89 nabij Panguitch in het westen met SR 24 nabij Torrey in het noordoosten. Het is niet de snelste route tussen deze twee punten, maar wel verreweg de beste.

De weg loopt door Red Canyon, Bryce Canyon National Park, Grand Staircase-Escalante National Monument en over Boulder Mountain in het Dixie National Forest tot aan het einde nabij de ingang van Capitol Reef National Park. Al deze plaatsen zijn een bezoek waard maar daar hadden we helaas de tijd niet voor.

Capitol Reef hadden we wel net afgevinkt en Bryce Canyon was de volgende bestemming. We stopten wel op de verschillende uitzichtpunten en dat leverde deze beelden op.

Ruby’s Inn

Ruby’s Inn in Bryce Canyon City biedt verschillende accommodatie mogelijkheden en activiteiten aan in de buurt van het Bryce Canyon National Park. In tegenstelling tot de overige plaatsen en parken die we hadden bezocht was het hier bijzonder druk.

’s Avonds pikten we in de Ebenezer’s Barn and Grill een show mee van The Bryce Canyon Wranglers. Een live country music dinner show, dat moesten we toch eens beleven :-).

Deze boog hebben we gespot in Arches National Park. Arches heeft de dichtste concentratie natuurstenen bogen ter wereld. Er zijn meer dan 2000 gedocumenteerde bogen in het park, variërend van flinterdunne scheuren tot overspanningen van meer dan 97 meter.

Benieuwd naar hoe deze bogen zijn ontstaan? Lees dan zeker even dit https://www.nps.gov/arch/learn/nature/arches.htm.

Om Arches te bezoeken dien je tegenwoordig op voorhand een tijdslot te reserveren. Omdat er een wandeling op het programma stond en daarna moest doorgereden worden naar Torrey begonnen we vroeg aan onze dag. Om 7.30u reden we het park binnen en omstreeks 8u startten we de Devils Garden Trail, goed voor zo een 11,5 km wandelplezier.

De volledige Devils Garden Trail omvat Landscape Arch, Double O Arch, Dark Angel en de Primitive Trail. Deze uitdagende wandeling omvat smalle richels, steile hellingen, oneffen oppervlakken, klauteren door rotsen en weinig routemarkeringen.

Deze omschrijving gegeven door de U.S. National Park Service klopt volledig. Gelukkig had ik de route voorgeprogrammeerd op mijn GPS-horloge want het juiste pad vinden langs de Primitive Trail bleek echt een uitdaging.

In Devils Garden vind je bogen, torenspitsen en een grote concentratie smalle rotswanden die ‘vinnen’ worden genoemd. Vinnen ontstaan ​​wanneer regenwater parallelle breuken erodeert die worden veroorzaakt door het omhoog komen van zoutafzettingen onder het oppervlak. De uiteinden eroderen uiteindelijk en maken plaats voor de vorming van bogen zoals Landscape Arch, het kroonjuweel van Devils Garden (foto boven en onder).

Landscape Arch is de langste boog in Noord-Amerika met een lichtopening van 93,3 meter. Deze ontzagwekkende uitbreiding heeft op het smalste punt slechts een diameter van 1,8 meter. Grote delen van de boog stortten in de jaren negentig ineen, een bewijs dat het landschap van het park in een mum van tijd dramatisch kan veranderen.

Eenmaal voorbij Landscape Arch kan je een klein ommetje maken langs Navajo Arch en Partition Arch.

Eenmaal terug op de trail richting Double O-Arch wordt het spannend. Het pad klimt steil over zandstenen platen. Er zijn oneffen oppervlakken en smalle richels met steile hellingen. Gelukkig heb ik de laatste tijd minder last van hoogtevrees.

Eenmaal deze obstakels getrotseerd wordt je getrakteerd op Double O-Arch.

Vandaar kan je ofwel op je stappen terugkeren ofwel een lus maken via de Primitive Trail. Wie dacht dat het “pittige” sloeg op het eerste deel van de wandeling is mis, het tweede deel was nog pittiger. Het was zoeken naar de beste manier om ongeschonden naar beneden of naar boven te geraken. Gelukkig waren er ook af en toe andere mensen te bespeuren zodat we konden uitmaken welke richting we moesten uitgaan.

Na al dit geklauter was de fut eruit. De overige bogen in het park bekeken we dan ook vanop afstand.

Canyonlands N.P. bestaat uit talloze canyons en fantastisch gevormde buttes uitgehouwen door de Colorado River en zijn zijrivieren. De rivieren verdelen het park in vier districten: Island in the Sky, The Needles, The Maze en de rivieren zelf. Deze gebieden delen een primitieve woestijnatmosfeer, maar bieden elk verschillende mogelijkheden voor sightseeing en avontuur.

Ons avontuur beperkte zich tot The Needles en Island in the Sky .

The Needles

Op onze trip van Monticello naar Moab hielden we halt bij het district The Needles.

The Needles vormen de zuidoostelijke hoek van Canyonlands en zijn vernoemd naar de kleurrijke torenspitsen van Cedar Mesa Sandstone die het gebied domineren. Een mesa of tafelberg is een berg met een platte top en steile, uit puin bestaande hellingen.

Ruim 200 miljoen jaar geleden was dit gebied een duinveld aan de oostelijke rand van een ondiepe zee die zich uitstrekte tot aan wat nu Californië is. Door de wind geblazen zand vormde de witte banden in de Cedar Mesa Sandstone.

Periodiek zouden overstromingen vanuit bergen nabij het huidige Grand Junction, Colorado, het zand overspoelen met rood sediment, waardoor de rode banden ontstonden.

Ongeveer 20 miljoen jaar geleden, lang nadat deze lagen waren afgezet, zorgden bewegingen in de aardkorst ervoor dat het hele Canyonlands-gebied omhoog kwam.

De grillen van het landschap konden we aanschouwen tijdens de Slickrock trail.

Na de wandeling op de “gladde rotsen” reden we door naar het stadje Moab. Na te hebben verbleven in Kayenta en Monticello (waar ’s avonds niets te beleven viel) waren we blij om eindelijk in een levendige stad terecht te komen waar ze op de koop toe ook nog lekker eten hadden. Na hamburgers en fish & chips was het een verademing om salades aan te treffen op het menu en een bar te vinden waar we gewoon een pintje konden drinken…

Na de rustige dag in The Needles bezochten we ’s anderendaags Island in the Sky.

Island in the Sky

De Island in the Sky-mesa ligt op steile zandstenen kliffen, meer dan 304 meter boven het omringende terrein. Hier valt in tegenstelling tot The Needles meer te bezichtigen langs de Scenic-drive.

Starten deden we met de Grand View Point trail. Deze korte wandeling langs de rand van de canyon leverde mooie uitzichten op.

We beklommen ook de Upheavel Dome.

Dit is in tegenstelling tot de rest van het landschap een vreemde eend in de bijt. In een gebied van ongeveer vijf kilometer in doorsnee zijn de gesteentelagen dramatisch vervormd. In het midden worden de rotsen omhoog geduwd tot een cirkelvormige structuur die een koepel of anticline wordt genoemd. Rondom deze koepel bevindt zich een neerwaartse kromming in de rotslagen, een zogenaamde syncline. Wat veroorzaakte deze plooien bij Upheaval Dome? Geologen weten het niet zeker, maar er zijn twee belangrijke theorieën waarover fel wordt gedebatteerd. Enerzijds die van een zout koepel, anderzijds een krater gevormd door een meteoriet inslag.

Wat wij weten is dat we behoorlijk hebben moeten klimmen om het geheel te aanschouwen.

De bezienswaardigheid Island in the Sky is ongetwijfeld Mesa Arch. Deze 8,3 meter lange boog, gelegen aan de rand van de mesa-top, biedt uitzicht op de kloof ver beneden en het La Sal-gebergte in de verte.

Naast deze 3 wandelingen stopten we nog langs een paar overlooks.

Island in the Sky is zeker het bezoeken waard. The Needles heeft iets minder overtuigd maar via de verschillende hikes vallen er ongetwijfeld mooie dingen te zien. Dat hiken vergt echter veel tijd, tijd die we niet hebben omdat we van park naar park hoppen…

De laatste week van onze reis is ingezet. Intussen zit onze trip in Arizona erop en bevinden we ons in de staat Utah, waar ook nog een aantal National Parks op het programma staan.

Onze laatste stop in Arizona was Monument Valley.

Monument Valley

Monument Valley is ontstaan ​​door de erosie van zandsteen afzettingen van de Rocky Mountains en de geologische opstijging (vroeger was het een dal, nu een plateau). Het werd verder gevormd door de meedogenloze krachten van wind en water over verschillende eeuwen heen.

De hoogste butte is zo een 300 meter hoog. Een butte is een geïsoleerde heuvel met steile, vaak verticale wanden en een smalle, redelijke vlakke top.

Zoals reeds aangehaald in mijn vorige post behoort deze plaats tot het Navajo-gebied. Naast bekendheid verworven door verschillende western films en de “Marlboro-man” is er net buiten de vallei een ander bekende (film)spot de “Forrest Gump point“, genoemd naar de gelijknamige film.

Na Monument Valley hielden we onderweg naar Monticello nog halt bij verschillende bezienswaardigheden waaronder Goosenecks State Park.

Goosenecks State Park

Aan de rand van een diepe kloof boven de kronkelige riviermeander die bekend staat als een “zwanenhals” heb je uitzicht op één van de meest opvallende voorbeelden van een ingegraven riviermeander op het Noord-Amerikaanse continent. De San Juan-rivier kronkelt en draait door de meander en stroomt over een afstand van meer dan tien kilometer terwijl hij anderhalve kilometer westwaarts oprukt naar Lake Powell. Dit is het resultaat van 300 miljoen jaar geologische activiteit, waarbij de San Juan-rivier zich een weg baant door de woestijn, 300 meter lager.

Valley of the Gods

Valley of the Gods heeft de bijnaam ‘mini Monument Valley’ gekregen. Net als Monument Valley wordt Valley of the Gods gekenmerkt door torenhoge rotsformaties en een open woestijnlandschap.

Een onverharde weg van 27 kilometer slingert door de vallei. Het is zanderig en hobbelig, met steile stukken. De route leek wel nooit te eindigen.

Muley Point

Na de stoffige trip doorheen Valley of the Gods reden we verder naar Muley Point. Van hieruit zijn op een heldere dag Monument Valley, de Four Corners, Valley of the Gods en Goosenecks zichtbaar. Het landschap bestaat uit enorme rotsblokken met scheuren tot wel tien en zelfs zes meter diep.

Om hier te geraken reden we langs de Moki Dugway.

Moki Dugway

Dit stuk weg – dat letterlijk uit steile rotswanden is uitgehouwen – verbindt Utah Highway 95 met US Highway 163. De Moki Dugway is beroemd om zijn steile, onverharde, maar scherpe haarspeldbochten, die 350 meter vanaf de top van Cedar Mesa afdalen. De onverharde weg strekt zich uit over ongeveer vijf kilometer en heeft een stijgingspercentage van maximaal 10%.

Het panoramische uitzicht vanaf de top is adembenemend en biedt een panoramisch uitzicht op de Valley of the Gods, Monument Valley en het omliggende woestijnlandschap.

De weg is genoemd naar de voorouderlijke Pueblo die vroege Spaanse ontdekkingsreizigers in dit gebied tegenkwamen. Het Spaanse woord “Moki” of “Moqui” en “Dugway”, is een term die verwijst naar een rijbaan die in een heuvel of berg is uitgehouwen. De kronkelige weg heeft zijn wortels stevig verankerd in het nucleaire tijdperk van het midden van de 20ste eeuw. De Moki Dugway werd in de jaren vijftig gebouwd door het mijnbouwbedrijf Texas Zinc en werd aanvankelijk gebruikt om uraniumerts van de Fry Canyon-mijnen naar een verwerkingsfabriek in de buurt van Mexican Hat te transporteren.

De laatste stop van deze goed gevulde dag was Natural Bridges N.P.

Natural Bridges N.P.

De drie bruggen in het park heten Kachina, Owachomo en Sipapu (de grootste). Het zijn allemaal Hopi-namen. Hopi’s zijn “Native Americans” die aanvankelijk in het zuidwesten van de Verenigde Staten leefden.

Een natuurlijke brug wordt gevormd door erosie veroorzaakt door water dat in de stroombedding van de kloof stroomt. Vooral tijdens perioden van plotselinge overstromingen ondergraaft de stroom de rotswanden die de meanders (of “zwanenhalzen”) van de stroom scheiden totdat de rotswand in de meander wordt ondergraven en de meander wordt afgesneden en de nieuwe stroombedding vervolgens onder de brug stroomt. Wanneer erosie en zwaartekracht de opening van de brug vergroten, kan de brug bezwijken onder zijn eigen gewicht.